Sen bugün de devam et masum hýrslarýný törpülemeye
ellerini satýþa çýkar ve bekle köþe baþýnda
oynaþan çocuklarýn anadan üryan hayallerini
baltalamayý düþleyen bir cadý alabilir ancak öðren
kapabildiði parmak izlerindeki gezintiyi...
ah! ellerinin sorgusunu bitiremedim, suç benim...
bu bambaþka bir gece çünkü
kýyamamak dedikleri þey ile nefret etmenin arasýndaki
asil boþluðun çetrefilli sükûtu bu
ve bir ben suçluyum
ellerini bir yara gibi gözlerimin kýrýk aynasýnda
büyüttüðüm doðru
çýkardýðým balina seslerini koyacak bir sandýk bulamadýðým da...
herkesin anne dizini bir seyir alaný gibi gördüðü bir an
da bile kýyýsýz seslerimi demirleyecek
bir liman bulamadýðým da doðru lâkin...
sen bugün araklanmýþ þiirlerin göðsüne
imza atabilmeyi bile ilham sayan gösteriþinle dokunuyorsun kalemime
ellerin tecavüz kokuyor ve ben
sevmiyorum böyle alýnan kokularý; böyle izlerle
örtülmüþ korkularýn anksiyetik travmasýný sindiremiyorum
içimdeki pörsümüþ Cinderella’ya...
sýrf ferdanýn olasý tutanaklarýnda geçmesin diye adýn
kalemini batýrýyorsun þiirlerimdeki acýya ve dudaklarýmdaki
ruj lekeleri bile daðýlmadan geliyorsun yine
yeni bir ruj, koyu bir sürme, þehvetli bir fondoten ve yüksek sivri topuklar... penceredeki karanfil ,duvarda asýlý duran tuvaldeki krizantem
bile þahlanýyor! Hadi gel fotosentez yapalým dudak dudaða...
sabah oluyor ya da olacak sabah...
üç beþ kaðný arabasýdýr göðe söylenen kiþnemeleriyle
arnavut kaldýrýmýný týrtýklayan atlar tarafýndan çekiliyor
kasketi yamulmuþ fakir arabacýnýn çýkardýðý yýrtýk ses
ve sýrtýma yerleþen kýrbacýn sýcak mührü dokunuyor acýma
yoksun! yatakta, beyaz nevresimlerin bitkin yüzünden ve birkaç
damla yalnýzlýktan baþka hiçbir þey yok.
penceredeyim, kýrýklarýmý öpüyorum açýk panjurlardan
yavru karanfilin dallarýna dokunarak...
dýþarýya, bir vatozun mevsimine bakar gibi bakýyorum
kanatlarýný açýp, aðýr denizlere uzanmaya niyetlenen baharýn
ilk nefeslerine kulak veriyorum.
’Boþver be, boþver...’ diyorum
’Hayat, bir kadýn adýdýr bazen’
Aðlýyorum!
...
tenimde sýkýlmayý bekleyen onlarca cývata ve sürekli
kýsa devre yapýp da bozulan bir onurun
ucu açýk kablolarý mevcut kalbimde...
meðerse, tamirci çýraklýðýna belge verilmiyormuþ aþkta
sonralarý öðrendim bunu, çok sonralarý!
hep tamirsiz ve garanti belgesiz serüvenlerin spot görselliðine kapýlarak
harcadým yaradýlýþýma ýþýk tutan dehayý...
yanýlgý sözcüðünün öyle saf duran yapýsýna inanýþým bile yanýlgýydý
bu yüzden yanýldým, yine ve yeniden...
yanýlmak en ciddi alýþkanlýðý olur bazen insanýn...
akýl tutulmasý yýlýn kaç günü yaþanýr bilmiyorsun bende
boþ-verdim sana tüm verdiklerimi, ’hadi gel doldur...’demeyeceðim.
hep bir gölgeyle takýlýyordum ardýna
sen kuþandýðýn lalezarlardan usta iþi ýþýk kýrýlmalarý dikiniyordun üzerine
öyle sevdanýn ilgili saatinde ve üstelik
karný aðrýyorken arzulanmalarýn...gitmek yok...
ben gitmekten deðil, sanýrým sensizlikten korktum hep...
kaçýþ, budalalarýn açýk zannettiði kasvetli bir kapý...
farelerin kendilerine seçtikleri en derli toplu tavan arasýnda bile
sevebilirim seni...senin hangi delikte olduðunun ne önemi var
seni aramýyorum sevmek için, gölgen bile yeter
ben zaten seni, ’Sevecek bir gölge bile yeter bana Tanrým’ diyerek...
kaçmak ya da gitmek arasýna gizlensen ne deðiþir?
öyle de olmayacaksýn yanýmda böyle de...
ve ben öyle de seveceðim seni, böyle de...
sen yine de devam et masum hýslarýný törpülemeye
aþk, kirli bir denize temiz bakmak gibi masum hep...