gözlerimizi koklayan gözlerle bakýþýrýz biz
hayat burun ucuna konan bir uður böceði
baðlýlýk yemini kendimize ektiðimiz aðaç
gölgesi altýnda ana renkler çarþýsý kirpik istikameti
nasýl bir tutuþmak ki gözlerin elleri mi var
karnýnda okyanus taþýyan bir kadýna sordum
kaþlarýyla asýldý tuza yanaþan küreklere
baktým göbek baðý hiç düþmüyormuþ annelerin
suyun içindeki ateþten, tendeki kaynayan sesten anladým
geniþ kazanlarýn sýcak oðullar ürettiðini
köhne babalarýn da gösteriþli teraslarý olur derken babam
ben annemin begonyalý sesinden çýkmadým hiç
çiçeðin boynundaki yarayla öpüþtüm, öksürdüm incecik
dilim az bulutlu bir saksýya özendi
sözcüklerim bu yüzden gri bir begonya yarasý.
bütün çocuklar bebeklerin iyi birer toplamýdýr
aðýzlarýndaki mayalanmasý bundandýr saðýlmýþ eski süt kokusunun
ayaklarý kenar mahalle tahteravanlarý gibi hiç yýkýlmaz
pas tutar sadece büyümelerinden ötürü bazý kentler gibi
kum dolar parmak uçlarý yalnýzca bu kadar
ama her þeye raðmen her þey için hayat devam eder.
bizim sokaðýn çocukluðunu konuþtuk etraf tenhayken
ben þahidim, oðlum þahit, evler beklemede
vücut dili tutmuyor günü gününe daralmýþ sokaklarýn
sýký çocuklar top oynamaya acýktý mý sesler göçebe
duyulur mutfak dolaplarýný seven kadýnlarýn arka mahallesinden
ben çocuðum, oðlum çocuk, sokak kaç yaþýnda
gözlerimizi koklayan gözlerle bakýþmanýn yaþýný annem biliyor
sokaðýn yaþý oðlumda gizli kalsýn.