uyan/ölümün eski hüznü

sabah alnýndan bulutlarý kaldýrdýðýnda
ve usulca açtýðýnda gözlerini
uyan mavilerime






omuzlarýnda öpmelerim
nefesinde yýlgýnlýðým
çekilmemiþken hüzün bedeninden
uyan avuçlarýma
avuçlarýmda yýldýzlar
düþlerine kucak
vurgun





þeytan bir gölgenin mezarýnda uyurken
þiirler yazýþým sana
nasýl da ürkekti dudaklarýn
ve sancýlý geride
kaybettiklerin




haydi
suskunluklarýn gülümsediðinde güneþ
ansýzýn yaþamý doðurduðunda baharlarýn
gidelim
boþluk sandýðýn uçurumunda korku
dalga kývrýmlarýnda sarhoþluðun
her defasýnda
karanlýðý yýrtýp gelen ölüm gibi
büyür tenhalýðýna
yýlma




gülümse
arýn suskunluklarýndan
içimizde bir yerlerde
seçtiðin o akþam saatleri
kýzýl hatýra titrer
ilk adýmlarýna
cennetin




uyan

ölümün eski hüznü

zihnimde düþüncen

düþünce aklýma

bir bir göçen

son uykularýn









Sosyal Medyada Paylaşın: