her akþam uzun masallar anlatýrdý Annem
bu yüzden
karanlýðý bilmezdim bulutun dokunuþlarýnda
yataða her kývrýmým mavinin teninde susardý
bu yüzden
rüzgarýn gülüþünde bir tek yüzü vardý gecenin
þimdi
aðýt yakan ýþýklarda büyürken yaþým
yorgun duvarlarda aðlar su
kederin gölgesinde ararým köreren sesimi
çocukluðumu oyun çizgilerinde
açlýða kanat geren yaþamýn gözlerinde
sessizce eteðini çekerim umudun
ansýzýn dökülmeleri baþlar suskunluðun
içimdeki ateþte
kaç uykusuz göz aðaçsýz kalýr ýslýklarda
düþler parmaklýklara asýlýr
saksýlara ayrýlýklar
bu yüzden hiç görmem
uçurumlaþan pencerelerde
güneþi
Annem ki
hala düþ bekleyen sokaklarda
sabahlarý öper
dudaklarýna kilitlenirim
uyanýp karanlýðýn rüyasýndan
gün
böyle demlenir koynumda
omzumda koca bir taþ
yalnýzca çocukluðumu büyütürüm
aðlayan kadýnlarda bulutlar
sadece
Annemin gözlerinde
beyazlanýr
özlemleri susarým