Ne Yol Biter Ne de Yolculuklar

Gitmeye hazýrým, sevdiðime haber verilsin;
Yollar açýlsýn, yolculuk baþlasýn...
Yüreðim titrek, umutlarým köpük köpük
Ne zaman, nereye, nasýl gibi sorular sorulmasýn!..

Söyleyin ona beyaz elbisesini giysin;
Arka sokaklarda gün ýþýdý oraya gelsin,
Hatýra adýna ne varsa yanýna alsýn,
Ýç fýrtýnalarým dindi rahat olsun!..

Yüreðimde aþk, gözlerimde keder kalmadý.
Dumanlý sevinçlere veda etti gönlüm.
Eski masallar anlatýlmayacak artýk,
Issýz dere yataklarý sakin þimdi...

Biliyorum zor ve uzun olacak düþlediðim yol;
Hatta fazlasýyla yoracak,
Yaðmur yaðacak, kar yaðacak
Fýrtýna, bora derken, çýð düþecek;
Donacaðým belki de ayazýn ortasýnda!

Bilinmezlere gebedir zaman;
“Su uyur , düþman uyumaz”
Yalnýzlýklar gibidir, büyüdükçe büyür ihtiraslar
“Beþer, þaþar”,
Canlanýr yeniden düþmanlýklar!..

Belki de; kaderin soðukkanlý mucizesi olur,
Güler yüzlü bir hayat çýkar karþýma!
Bugünün sýkýntýsýný yarýna,
Yarýnýn derdini öbür güne býrakmadan
Sürükleyip götürür ardýndan...

Çizgileri aþmadan, sýnýrlarý bozmadan,
Renkleri taþýrmadan yeni bir dünya kurar,
Ýçine de beni koyar...
Kim bilir,
Ne kadar da güzeldir o rengarenk dünya!..

27 Temmuz 2011 / ANKARA
Rukiye Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın: