baktýkça uzaklaþan
en uzakta gözlerine...
zamana sýr ektiðim parçalarda
parlayan bir uçurumsun
çizgilerinde öpülesi yalnýzlýk
ve yýlgýn karanfiller
saçýmý tarayan
tenine teslim baharlarýn
güneþi vurur topraðýma
sarý sýcak dolaþýrým alnýnda
kocaman baþýný çevir bana
sesin
bütün sesleri döver
soðuk bir kafeste
dað uykularým yüreðinin nabzýnda
yangýnýnla ýsýnan
gece dallarýnda baþlayan gün
üþümeyi saklar þehre
sabahlarýn ýþýðýndaki kederde gülümseriz
kanatlarýnda kelimeler
ve demirleþen yaralar
hepsi ayrý bir tohum
ellerimde aðýr bulutlar
canýmdan içre
yürüyen
hiç yaþanmamýþ denizde ne güzel büyümeler
duvarlardan gemilere zýp zýp atlayan
çocuk tadý gibiyim