yalnýzlýðýn ayaðýna seni takýp
güneþe yürüse geceye bakan çocuk
çünkü;
omuzlarýna konardý umut
kanatlarýnda ekmeðini arayan serçeler dökülürdü köþelere
çünkü;
yüzümü rüzgara çevirdiðinde
mavi dalgalarda tenimi soðuturdun
gölgeleri bana býrakmadan yürüyen
taze bir sabahtýn
öyleki
yüreðimi mutlaka düþlerinde sallardýn
bahar aðlardý
deniz durur
yoksul acýlarýmda
gecenin zeytin gözlerinde çocuktum ben
dudaklarýma kývrýlan bulutlarýn uðultusunda
bir hüzünle
bir yüzünle
seviþirdim
ansýzýn biterdi yolculuk
ellerimdeki aynada buz tutan göç’leri onarsam
duvarlarýn aðzýnda kýmýldar mý aðaçlar
içimde vakitsiz soyunan kederler üþürken
bir tüfeðini
bir sensizliði
indirdim suya
felaket dizboyu
öperse dallarýndan
durmam
duramam.