Yýl, bin dokuz yüz yetmiþ sekiz, Günlerden, on bir temmuz, Hep böyle güzel günlerdi, Umudumuz.
Söz verdik, Dostlarýn huzurunda, Ýyi günde, kötü günde, Hayatý paylaþtýk. Kâh, salýncakta sallandýk, Kâh, el ele sokaklarda dolaþdýk. Görevimiz icabý, evimiz sýrtýmýzda, Ýl’den il’e yollandýk.
Ýyi günlerimiz geçti neþe içinde, Kötü günler yaþadýk hüzün içinde. Ýyi günler unutuldu birer birer, Kötü günler iz býraktý, Birbirinden beter.
Düþünceler deðiþti, Anlayýþlar deðiþti. Nedir Dünya’daki bu hýz? Evliliðimize þahit olanlar bile göçtü, Bu âlemde artýk yalnýzýz. Gidenlere nispet, çocuklarýmýz oldu, Biri erkek, biri kýz.
Âþýk mý olduk? Sevgili mi olduk? Yoksa arkadaþ mý? Dost mu? Akýp gitti seneler, sanki bir su. Ýþte, otuz üç senenin özeti bu.
Þimdi, Kalýnlaþtý parmaklar, yüzüklerimizi Takmaz olduk, Ama yine de, birbirimizden Ayrýlamaz olduk. Sosyal Medyada Paylaşın:
bekir güçlüer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.