Havalar sýcak mevsim yaz, Ayar çekilen darbukayla saz. Saat beþ de baþlar, Bir… ki… üç, püf… püf… seeees.
Eyvah! Yine mahallede düðün var. Sanki yokmuþ gibi salonlar, Sokaða kurulur, Ses düzeni ve masalar.
Saat yedi buçuk, Klavye týngýrdamaya baþlar az buçuk. Derken dans müziði… Daha bir figür bile çekmemiþken, Hoppa! Haydi eller havaya! Önce “Oy farfara”, Sonra “Hüdayda”. Ardýndan “ Salla da salla salla”. Hepsi de beþ tekrar arka arkaya.
Doruða varýnca eðlence, Nasibini alýr kaynana ve görümce. “Karaçalý gibi girdin aramýza”, Daha düðün bitmeden, “ Al kýzýný koy çuvala, Salla salla vur duvara.” Hasta mý var, yaþlý mý? Yoksa sabah iþe gidecek mi? Kimin umurunda!
Vursun ritim! Biraz daha aç basý! “ Antalya’nýn mor üzümü, Severler boyu uzunu a leylimmmm.” Klavyeci! Ben sana ne diyeyim! Düðün sahipleri coþkulu, Mahalleli kýzgýn; ”Saat on bir oldu, nedir hâlâ bu ses? Sesçi! Hiç deðilse þu basý kes!”
Haydi son defa! “ Bas bas paralarý Leyla’ya, Bi daha mý gelecez Dünya’ya” Haydi! Salla da salla salla!
Sen gelmicen de bi daha, Biz uykusuzluktan gidecez vallaha.
Uyumak için boðuþurken yastýkla, Ýþte vardýk yine uykusuz sabaha Neyse, düðün sona erdi bu defada. Kýsmetse, yan sokakta düðün yarýna. Sosyal Medyada Paylaşın:
bekir güçlüer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.