gök
kendi aynasýnýn kucaklarýnda
uykuya dalýnca
ört üstümü ay karanlýðýyla
bulutlar dolanýrken
hoyratlýðýn kýskançlýðýna
ürperten rüzgar deðil
yarým yamalak yargýlar
o yüzden
usulca býrakýyor rüyalar gözlerini boþluða
kuralsýzca içe dönüyor her þey
hüzün kokuyoruz ikimiz de
biliyorsun ki
duygular
zati
muamma
sadece
kendi gökyüzü aynasýna gülümsüyor aþk.
ben
sensizliðin karanlýðýn elleri olduðuna
kimseleri inandýramýyorum
kal biraz
.....