Yoksun þimdi !
Ve ben bir ton saçmalamaya baþladým.
Kimse seni bana sormasýn diye gittim bir cansýz manken aldým.
Eski kýyafetlerini giydirdim ve cama yasladým.
Kimse gittiðinden þüphe bile etmiyor.
Hatta biliyor musun !
Bazen sokaða girdiðimde camdakini sana benzetiyorum.
Koþar adýmlarla eve giriyorum.
Karþýmda cansýz bir manzara. Dayanamýyorum.
Misafir gelmek istiyor eski arkadaþlarým eve.
Her seferinde bir bahane bir yalan uyduruyorum.
Kýrýlýyorlar aslýnda bana.
Bende her geceki gibi devam ediyorum hýç/kýrýklara.
Ayrýldýðýmýzý kimse bilmiyor.
Annem bile arýyor bazen.
Seni istiyor. Dilimi yutar gibi oluyorum.
Hiç yalan söylemediðim anneme binlercesini sýralýyorum.
Keþke diyorum.
Bir sabah uyandýðýmda sen yanýmda olsan.
Kollarýmda bana bir günaydýn desen.
Ve beni uðurlasan.
Kocaman bir evi yalnýzlýkla paylaþmak çok zoruma gidiyor.
Senin yerini tutmuyor yalnýzlýk denen þahýs.
Gülmüyor.
Konuþmuyor.
Aðlatýyor !
O bana bunlarý yaptýkça bana ölümü hatýrlatýyor.
Gelmeyeceðin belli þimdi.
Giþinle öldüm zaten.
Beni kaç kez öldürebilirsin ki?
Hakan Özalp...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.