Evet büyüyorum.
Her büyümemle sevindiðimde, aslýnda daha fazla yok oluyorum.
Herkese inanýyorum.
Yapamýyorum buna karþý gelemiyorum.
Engel olamýyorum.
Gerçek sevdayý bulma çabasýndayým her seferinde.
Olmuyor, bulamýyorum.
Belkide bundandýr saf duygularým.
Belkide bunun için her önüme gelene inanýyorum.
Yaþadýðým her acý beni büyütüyor ve büyüttükçe yok ediyor.
Fýrtýnalar kopuyor yüreðimin köþesinde.
Hepsi beni bir isyana bir baþ kaldýrýþa itiyor.
Ayrýlýklar hep zamansýz ve anlamsýzca.
Zaten hiç zamanýnda yaþayamadým hiçbir þeyi.
Anlayamadým hiç kimseyi.
Hatam nerde peki?
Çok mu önemsiyorum?
Çok mu deðer veriyorum?
Þimdilerde yüreðimde küçülenleri gözümde çok mu büyütüyorum?
Evet evet. Galiba büyüyorum.
Her büyüyüþüme iþaret olan þey yok oluþumada sebep gibi.
Mesela bana yaþattýðýn sahte sevgi.
Seviyorum dediðimde büyüyor.
Sað gösterip Sol’umdan vurduðun zaman yok oluyorum.
Bilemiyorum. Belkide deðersiz kiþilerle zamanýmý harcýyorum.
Son bir umutla heveslendiðimde kýrýklar görüyorum avuçlarýmda, düþ kýrýklarý.
En keskininden.
En iç acýtan cinsinden.
Galiba hata bende.
Deðersizlere çok fazla deðer veriyorum.
Hakan Özalp...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.