Kelimeleri birleþtiremiyorum artýk kadýn.
Mürekkebimi bitiriyor hepsi.
Boðazýma diziliyor Sev... meli cümleler.
Yutkunamýyorum . Ýçime kaçmýþ olmalý adýn.
Yýpranýyorum her gidiþinde þimdi.
Kaðýt misali sarsýlýyorum her rüzgarda.
Sense eline almýþçasýna kalemi.
Buruþturup atmaya gönül vermiþsin beðenmediðin her sayfamý.
Bak güneþ batýyor.
Mavi gökyüzü bile ikinci yüzünü gösteriyor.
Peki ya sen neden böyle duraksadýn?
Yoksa yaptýklarýn kalbine mi batýyor?
Dur þimdi deðil. Sakýn !
Parçalayýp atamazsýn deðil mi beni?
Üstlenemezsin böyle bir suçu deðil mi?
Öldürme içinde beni kadýn !
Çekip gidecek misin sende?
Benim olan þeyleri vermeden mi?
Bak beni de sürüklersin anlýyor musun?
Bilmiyorsun galiba. Kaç parçan kaldý yüreðimde.
Cýmbýzlarla girsem diyorum kýrýlan düþlerimi toplamaya.
Nede neþter mi vurdurmalýyým herhangi bir cerraha.
Daha iyi bir fikrim var. Evet evet bence öyle olmalý.
Kýrýlý düþlerim idam sehpam olsa,
Ýçimde tek yer var senin gibi gerek duyduðum bir cellada.
Öldürmeyecek misin?
Anladým o halde gitmeyeceksin.
Yine ’hayýrlara’ yordun aðzýný.
Yine mi kestin Seni sev... meli avazýmý !
Kim bilir kimler bana ne diyecek senden sonra.
Bazýsý baþýn sað olsun diyecek belki.
Bazýsý da ruhun þad olsun diyecek kim bilebilir ki?
Peki ya utanmadan nasýlsýn diyenler?
’Ýyi’ desem her þey deðiþir mi?
Hakan Özalp...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.