İkimiz bir 'BİZ' bile etmemişiz.

Her sabah bir korku olurdu yüreðimde.
Hani uyanýrýmda seni görmem diye.
Olurda beni terk edersin diye.
Küçükken annemin beni evde býrakmasý gibi.
Beþ dakikaya geliyorum deyip saatlerce gelmemesi gibi.
Ya terk ederse derdim,
Ya beni býrakýp giderse þimdi.

Haksýz mýydým?
Sür þimdi beni gönlünden,
Çýkar sol’undan yolla uzak sürgünlere.
Gidebilirsin alýþkýným ben terkediþlere.

Hasretine feryat etmem yar.
Yasta kalýrým en fazla 3-5 yýl.
Sense alýþkýn olduðun yerlere,
Daldan dala misali gidersin baþka ellere.

Dostlarda bana seni söyleyecekler.
Sevse býrakmazdý diyecekler.
Hançer gibi saplanacak sözleri yüreðime.
Duymayacaðým onlarý... Duymamazlýktan geleceðim..
Sayacaklar, Sövecekler !

Ne yapsam,
Derdimi kimlere açsam?
Yaraladýðýn yüreðimi kime emanete býraksam?

Tanýmasaydým diyeceðim sonra.
Keþke görmeseydim o sakakta seni.
Bakmasaydým gülen gözlerine.
Keþke inanmasaydým sana !

Her ayaðýna düþeni yakar mýsýn sevgili?
Her bulduðun sevgiyi israf mý edersin?
Yaralamak adetin olmuþun belliki.
Sol’a girmek deðil,
Sað görterip sol’dan vurmak senin ki!

Geçmiþe bakýyorumda þimdi sessiz sessiz.
Ýkimiz bir ’BÝZ’ bile etmemiþiz.
Ne sen bir gül olmayý becerdin nede ben bir bahçývan.
Yüreðimi yaraladýn ancak içim dýþým kan revan.

Hakan Özalp...

Sosyal Medyada Paylaşın: