Bu günlerde dahada fazla kaçýyorum yüreðimden.
Yolda görenler beni iþaret ederek sizin mi? diyor.
Tanýmamazlýktan geliyorum.
Yoldan geçen eli çantalý bir teyze ellerime tekrar tutuþturuyor.
Bazen köþeyi tam dönerken.. Ohh çekerim bir kuytuda.
Oysa son bir hamlede bana koþma çabasýnda.
Onca yaraya raðmen uslanmamýþçasýna.
Acaba diyorum bir yere atýp intihar süsü mü vermeliyim?
Atarlar mý acaba beni sevda (azap) karakoluna?
Evet. Evet. En iyisi intihar süsü vermek.
Zaten haberi belli manþetleri süsleyecek.
Sevda kurbaný bir yürek !
Ya da bir cami avlusuna býrakmalý.
Kimse yokken.
Ortalýk sessizken.
Yine mi fiyasko?
Kimden yardým istesem, kime feryat etsem?
Ayþe teyzeye býrakýyorum. Bakamam diyor.
Ev sahibi desen mendeburun teki.
En iyisi kimsesizler yurdu bu yüreðin yeri.
Hani olurda sahiplenir hayýr sever birisi.
Olurda oda mutluluðu tadar belki !
Hakan ÖzaLp..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.