Bu sabahta uyandým. Kendimi suçladým yine.
Neden dedim neden býraktým ki ellerini.
Neden izin verdim ki?
Nasýl böyle bir hatayý yapabildim ki?
Özledim bugün seni.
Dün gece düþümdeydin yine.
Sardým sýkýca.
Bir fýsýltý duydum boþuna tutma bitti diye.
Uyandýðýmda gözlerimin yaþlý olduðunu farkettim.
Bu kadar mý sevmiþtim.
Bu kadar mý deðerliydin?
Tatlý bir düþü bile çok görüyorsun.
Düþümde bile ’Býrak boþuna tutma bitti’ diyorsun.
Söylesene bu kadar mý nefret ettin?
Yazýk diyorlar yüreðini yakmýþ bir vefasýza.
Bin tane yüreðim olsa,
Bin birinciyi bulupta feda etmez miyim uðruna?
Boþver onlar desinler.
Boþver kendi kendilerine söylensinler..
Kim bilir belkide benim gibi sevememiþler.
Gelmeyeceðini bile bile.
Her gelmeyiþinde parça parça öle öle.
Hakan Özalp...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.