Ne yoklukmuþ be… Hiçlik, o kadar tahayyül ediyor ki içimde artýk gel dediðini duyar gibiyim Gel gel…
Ne aþkmýþ be… O karanlýða esir düþmüþ benliðim, asfalta yapýþmýþ kara taþlar gibi Artýk git dediðini de duyar gibiyim Git git…
Ne akþammýþ be… Sen diye konuþtuðum duvarlar, sen diye sarýldýðým yastýklar Bir senliðe bürünmüþ, bensizliðin bayramýný kutlar gibi Bir de dillerinde söyleyemedikleri birkaç kelime Sevdin de ne oldu öleceksin de ne olacak!
Onu dedim ben Bir en kazýn altýnda mahsur kalýrcasýna sevdim Onu dedim ben Hiçbir þeye akýl yetiremeyen çocuklarýn berrak sevinciyle sevdim Onu dedim ben Bir varlýða abes gelmeyen Tutsaklýðýn yaþattýðý mecburluðun Maðdurluðunda kalarak sevdim. Sevdim sevdim…
Hem de öldüðünü bile bile…
SEFA ÇELÝKÖRS…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet Kardelen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.