Sönüyor, kapanýyor perdeler… Ýyiler son perdeyle gidiyor, ben ise kötülerle kalýyorum Ve halen son perde de onlarlayým
Ne olur sus yüreðim Þimdi her gece yaptýðýný tekrarla ve sadece susmakla kal Bak, daha doðmamýþ olan güneþle konuþ…
Biliyorum güneþimin pencereme doðacaðý aný Biliyorum ýssýzlýða çekilip, Sadece onunla dinleneceðimi Ve artýk biliyorum bu doðmayan kendimi
Diyeceðim ki ona; Yemyeþil, yüreðimin sana diktiði aþk tohumlarý Yeþerdikçe büyüyor, büyüdükçe aþk oluyor yurdum Aþk oluyor cihaným…
Siyahla gelen, pembeyle buluþup kýrmýzýyla doðan bir aþktý Sana duyduðum ve utanýp da söyleyemediðim Ama sadece söylüyorum Senin olmadýðýn bir boþluða…
SEFA ÇELÝKÖRS
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet Kardelen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.