Ne son bulan bir kýþ, Ne de biten bir yaz… Kaç mevsimi gönderdim ardýna ey sevgili Ölümün, içimdeki aþký hiç bitirmedi, Git gide sonsuzlaþtýn gönlümde. Þimdi sadece çýkmazlardayým Gelsem mi yanýna? Diye.
Anladým ki hiç bitmeyen tek þey benmiþim Meðer öldüðünü þimdi anladým Ne yapayým þimdi? Artýk yoksun ki ruhumda, Artýk yoksun ki göz perdelerimde, Artýk yoksun ki konuþtuðum gül bahçemin gül bulvarýnda… Ve artýk yoksun, bedenimdeki o çaresiz kalpte…
Hâlbuki ben ne çok sevmiþtim seni Sen, benim bir gecede Yeniden doðduðum güneþimdin…
Kopartýyorum þimdi Ruhumun içindeki bedeni Her kalpten çýkýþta hüzünle bakýyor giden günlerim Hâlbuki ne kadar çok sevmiþtim bu ben olmayan beni…
SEFA ÇELÝKÖRS
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet Kardelen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.