anladým ki biz
acý çektirmekten
sevemiyoruz birbirimizi
bu içimdekiler haziran soðuðu
bilmelisin iðde çiçeðinin
içindeki kuþkusunu
içsel yaðmurlarda ýslanýrken aþkýn saç-ak-larý
ve kanamalý ölüm anlarýnda kývranýrken bakýþlarým
cümle yoklamalarýnda buldum seni
boþluklarca düþtüm
boþluklarda düþtün
bir avuntu olduk dudak avazlarýnda
yara bendim
akan kan sendin
bu duvarlar zoruma gidiyordu
kaldýrmalýydýk aramýzdan bu soðuk gururu
ben sevmem gereken birini sevmiþtim
hepsi buydu
noktalarýný tanýdým, ünlemlerine boyun eðdim
bu sendin, beklediðimdin
soru iþaretleriyle
kucak dolusu çýkageldin
kaybetmek için erken, derken
bulduðum yerde yitirdim soluðunu
ellerin þehirlerce uzaktý
gözlerinin sýcaklýðýna dokunamýyordu gözlerim
yoktun yakýnýmda tüm yakýnlýðýna raðmen uzaklardaydýn
el kadar yakýn deðildin yamaçlarýma
uzaklýðýný ateþe verdim
ki bu gördüklerim
görmek istediklerim deðildi
bulmak istediðin yerde aramadýn hiç beni
giderken içimin vagonlarý senden
katar katar hasret akan þah damar sýcaklýðýydý
bilmedin bile gittiðimi, hiç sezmedin
sana bir gitme anýnda tutulduðumdandý
bu can çekiþ provalarý
esrar içmiþ duygularýn daðýlmýþlýðý vardý sende
ýþýktan kamaþmýþ bir kalp kapaðýydý göremeyen sezgilerin
bendeki hýrçýn okyanus maviliði
sana çarpýp gökyüzü oluyordu
kýrlangýçlar göç ediyordu
kanatlar geçiyordu
aþk sözlerimizde
yeminlerimize yalan bulaþýyordu
çaresiz, ikilemlerin med cezir ýrmaðýnda
kayboluyorduk
aþk’ý kirletiyorduk
aþk ile
benzetmeler bezemiyordu çiçeklenmelerimizi
yorgun þiirler yazýyorduk birbirimize
ya da ben ne yazsan kendime sayýyordum
ihtimaller denizinde boðuluyordum
kimse bilmiyordu
uyku haplarýyla intihar etme çabasýydý bizimkisi
ama öldürmüyordu, sadece uyutuyordu aþk bizi
oysa biz ölmek istiyorduk, can çekiþmek acýtýyordu
can’ýmýzý çekiþmeler, çekiþmeleri can acýsý yakýyordu
kara bir bulut geldi
çöreklenmiþ gibi yayýldý mayalanmýþ aþkýn üzerine
piþmedi, çið kaldý damaðýmýzda
oturdu aþk! içimize
kara kediler þaþkýnlýktan beyaza kesildi
beyazlar sevmedi bizi
eli boþ döndü yurduna aþk nöbetçileri
sevinemeyen garipler bahardan ümidi kesti
beklenmeyen bir kýþta
çiçek açmýþ zavallý bir aðaç gibiydi pusuya yatmýþ ’birileri’
ki çýðlýklarý hala kabus olup giriyordu koynumuza ’kimilerinin’
kuyruk acýsý can acýsýndan beterdi
aþk yaraþýyordu acýya
hiç bir kývranýþa benzemiyordu kramplarý
eþsiz sancýlar yokluyordu severken birbirimizi
þimdi sökülmüþ ceplerini dikiyorum aþk’ýn
kinden delinmesin diye sevgimiz
öfkelerden ayýklýyorum kalbimizin birliðini
öyle kesindi ki yargýsý
öyle derin bir iç çekiþ anýnda
katli vacip zamanlarda
yine de bilmezdik severken
böyle þahane / böyle flu ölüneceðini
ölünce anladýk ki
tekrar doðmak da varmýþ
öldüðün yerden yeniden
-parantez içlerinde-
o fiyakalý aþk için...
fulya/haziran2011