Sözler’inin uçmayacaðýný öðrenemedin, Sözlerin bedelini, söyleyen öderdi ama, Bizde tersiydi. Ben ödüyordum acýsýný en aðýr þekilde..
Taþýnan bir þeydi, ama aðýrdý Sözlerin gözlerimi yakardý Ve kapatýlamayan Sözler vardý.. Sürekli kanayan..
Bir sözünle dünyalarý bana veren Sen, Bir gözünle dünyamý alt-üst ederdin.. Sözlerin peþinden uçan kuþ bile yetiþemezdi.. Ben alýrdým, yüreðime koyardým…
Þah damarýmýn yeri deðiþmiþti artýk, Yüreðimde atýyordu, Olduðun yerde.. Ýkiniz beraber sayýyordunuz atýþlarýmý… O kadar hýzlý atýyordu ki.. Yakýnda ölecektim belki de..
Þimdi bu sözleri çýkarmak için kalbimden.. Kalbimi çýkarmak gerek yerinden.. Ne söylenilen söz unutturur kendini.. Ne de Sen unutturabilirsin Sözleri..
(Altý-Mayýs-2011*18:30)
Nevin Akbulut Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.