Kayýp bir kentten yazýyorum Sana Yokluðunu hüznüme bulayýp, Gittiðinden beri Tek baþýma ve yýkýlmýþ bir Elif’im…
Arkana bakmadan giderken, Duymamak için çýðlýklarýmý Kulaklarýný bir hýþýmla kapadýðýn Gitmiyor gözlerimin önünden Elif/sizim!
Yarým yamalak dudaðýmda sayýklamalarým, Bir kâbustu bu uyanmak istediðim. Ýstemsiz çýrpýnýþlarýmda, Þu AN’ý yok etmek istediðim. Elif’sizim…
Cadde de yürürken, sokaklarý bile incitemeyen ben Nasýl oldu da bu kadar incindim? Atalarýmýz derdi hani ”Eden bulur! ” Edemedim, bulamadým… Etmeden, buldum! Atalarýmýz mý yanýldý? Ezber mi bozuldu?
Tam güveniyorken daðlarýma, Yeni karlar yaðýyor. Bir Gün’ün sonunda, Binlerce tükenmiþ bir ömür birikiyor.
Susuþlarým tekil hep, Tek baþýma susuyorum. Ve öznesi Sen. Hayatýmýn arda kalan sayfalarýnda altý çizili Önemli satýrlarýmsýn..
Ne göz göze bakabiliyoruz artýk, Ne de gözlerimizde þiir var.. Kapýlarý sürekli açýlýp kapanan bir Sensizliðim var. Elif’sizliðim var.
Bana mý özendin Sen de? Elif gibi olmaya çalýþýyorsun. Elif olmak dimdik olmaktýr evet. Sensizliðe raðmen yýkýlmamak, Yok olmamak hüzünlere raðmen. Ama Elif olmak ayný zamanda da Yalnýz kalmaktýr.
(sekiz-haziran-ikibinonbir-17:00)
Nevin Akbulut Sosyal Medyada Paylaşın:
Kıpkırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.