-1-
Akþamýn kör saatlerinde
Yaralý bir kuþ var iyileþmeyi bekleyen
Pencerede umutlar, buðulu yarýnlar
Perdeler bir çocuðun aðlamasýndan ýslak
Duvarlar kimsesizlikle ayný renk
Önünde arkasýnda ayný telaþlar
Kimsesizlik hali, týpký yalnýzlýk gibi
Ürkek ve illetli...
Dillerinde suskunluk düþmaný bir ses,
Yüreklerinde duyulmayan itiraflar
Onlarýn sokaklarý ýssýz,
Onlarýn geceleri sessiz
Onlarýn h/içleri var bir hiçten habersiz
Sözleri k/ayýp ve herþey yasak onlara
Onlar kimsesiz
Elleri avuçlarý yemeksiz,
Umutlarý boþ kutu, kalpleri dolu bir heybe,
Ama kelimeler hala kifayetsiz
Onlar kimsesiz, onlar kimsesiz kimseler
Bir nehrin akýþýný dinlemekteler
Ve tek gördükleri karalýk, tek duyduklarý sessiz sesler
Onlar yalnýz, yapayalnýz dinlenmekteler
Bir o kadar da yorgunken...
-2-
Hayallerini çalan gökyüzünden hallice yaþayanlar
Ayýn gölgesinde bile hüznü görürler
Ýçleri hep karmakarýþýk,
Kimsenin duymadýðý bir sesle haykýrmak gibi,
Dolaþýk onlarýn sokaklarý,
Lambalarý bile kýrýk, aydýnlatmýyor dünyalarýný
Kimi zaman düþ kurarlar
Gerçekleþmesi bile
Koyarlar hayallerini, umutlarýný, düþlerini
Ayýn ip, güneþin minder olduðu
Ve denizin de aðaç olduðu bir salýncaða
Sallarlar iki tarafa
Ha bu dünya, ha ötekisi
Ayný nasýlsa kimsesiz insanlarda...
-3-
Aðlarlar onlar ara sýra
Bakarlar semaya,
Bakarlar uzaklara
Ýçlerindeki aþka dair, insan aþkýna dair,
Fakirliðin yüzüne dair ne varsa
Onlarýn gözlerinden okunur
Film þeridi gibi anlarsýnýz hayatlarýný
Görürsünüz bir çocuðun gözlerindeki
Altmýþ yýllýk acýyý
Halbuki çocuk yedi yaþýndadýr
Gözleri altmýþ yedi
Kimsesiz kalmýþ bir çocuðun gözleri
Kim bilir ne kadar da kederli
/Onlar
Kaçarlar yalnýzlýktan bir dolunayda
Düþ, umut eriterek yangýnlarýndan
Öldükleri zamandan kaçmaya çalýþýrlar
Yoksunluk bir hançer gibi saplanýrken sýrtlarýndan.../
-4-
Soysuz þehirler
Yalnýzlýða mecbur edilmiþ kimseleri
Zamana vururlar
Sadece vakit dolsun, ömür bitsin,
Yaþlýlar çocuklar kalsýn kimsesiz,
Sadece kaybolsunlar
Yitsinler ve gitsinler...
-5-
Belki bir gün
Dediklerinizi duyup
Aniden ve derinden giderler
Gökyüzünden, yeryüzüne bir halat uzanýr
Kimsesizler görürler
Tutunup halata, herkese karþý çýkarlar göðe
Bir el uzanýr onlara uzaktan
Çocuklar sevinirler kimsesizler sevinirler
Biz yalnýz kalýrýz onlar gidince
Biz çaresiz
Onlar huzuru bulurlar orada
Bizse her yerde hüsraný
Ne kadar da kimsesisiz...
08.06.11
(Ýlknur Karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.