AĞLAMA DİYORLAR YA ANNEM

o gece
öksürdüðünü hiç duymadým
bilsen nasýl sevindim, iyi olacak annem dedim
er sabah Senemce yengem geldi
apar topar bizi evine götürdü

o gün
parkta çocuklar salýncak sýrasýný bize verdiler
serçeler dallardan, kumrular antenlerden bize baktýlar
satýcýlar elma þekeri verdi bize, parasýz

belliydi
bir þeyler oluyor abla dedim
kýzdý, çimdikledi kolumdan
“her þeyi pek bilirsin” dedi

sekseðimize aðýtýn karýþýyormuþ
dört çocuðunun kýyametiymiþ yaþanan
bilemedik ya annem

bir hafta sonra getirdiler bizi evimize
yoktun, yoktun iþte
tutturdum isterim annemi diye
debelendim yerlerde, feryat figan

“aðlarsanýz anneniz üzülür” dediler susturdular

sen üzülmeyesin diye
ben zifiri gecelerin
koynunda aðladým ya annem

o yýl okula baþladým
herkesin mavi önlüðü, kýrmýzý çantasý,
kýrmýzý kurdelesi, suluðu
taranmýþ saçlarý vardý
ben darmadaðýndým ya annem

tüm bunlar bir yana
elinden tutan anneleri vardý çocuklarýn
o an
iþte ben o an
kalbimden vuruldum ya annem
gözlerim doldu doldu tuttum
taþýrmadým sen üzülmeyesin diye

bekledim geceleri
ben zifiri gecelerin
koynunda aðladým ya annem

kýna gecemde
kimse “kýnayý getir anne” diyemedi
baþka türküler çýðýrdýlar
“biz de annen sayýlýrýz aðlama” dediler

aðlarsam
dereler sýðmazmýþ yataðýna
aðlarsam
akdeniz yeþile boyanýrmýþ

aðlamak istiyorum artýk içim depili
aðlamazsam annem
yüreðin acýlarý sorgularken
beynin kýrmýzýya boyanmaz mý




22.08.07-Antalya
Sýtký ÖZKAYA

Sosyal Medyada Paylaşın: