Turnayý gözünden vuranlar bizden deðildir.
Turnanýn kalbinden dem vuranlar, Bu tarafa...
Birhan Keskin
bir þiir doðdu týrnaklarýný geçire geçire þair’ine
çingeneler kurþun döküyordu o an eteklerinde
densiz yaðmurlar çýðlýk olup yaðarken þehre
demsiz bir þiir el deðmemiþ yaralara siper oluyordu
can çekiþmezse yazamýyordu þair
kargacýk burgacýk söz yumaklarý
sýzýsýný toparlayamýyordu panik halleri
d/okunmuyordu yar’in þen ’matrak’ sözleri
nasihatler bir kulaðýndan diðerine
seke seke koþuyordu
sonra birden
parça parça daðýldýlar
dedi ki biri;
‘þiirin demini aldýysa üstad
içebilir miyim kelimelerini?’
sonra bir diðeri;
‘bana köprü kurmayý öðretsene’ dedi
sonra baþkalarý geldi
barýþ güvercinleri istediler ülkelerine
ezber bozan þair setleri yýkarken yalýn ayak
o mahur -hala- beste çalýyor ve ‘aðlaþýyordu müjgan’la’ birileri
sipariþ üzeri þiir ýsmarlýyordu þair
þiirin inceliðinden bi haber gariplere
iki fincan kahve niyetiyle; sýcacýk, i mgeli, hazin
ciðeri beþ para etmez bir zalime sattý bir gün düþlerini
ve sonra boynu büküldü, yazamaz oldu elleri
þiir gitti, þair aðladý
düþsüz, kederli
en son þairler ölürmüþ
söyleyecekleri bittiðinde
yas tuttu þiirden bozma yitikliði
fulya/nisan2011