Tecelli Eden Hüzün Şairi

/Bugün büyüdü aþk ve sen yoktun yanýnda
Yüreðini eliyle yokladýðýnda
Senin yerin bambaþka, demiþti ki oysa/

Bugün bir þair daha yüreðini, yeni þiirlere kapadý
Ve sen
Ne hissettin bunu
Ne de umuruna getirip, aklýna estirdin gururunu
‘Sen hüzün nedir bilmediðin gibi
Þairin yüreðini de anlamazsýn þimdi

Anýn, sýkýntýlarýný deþerken hissedebilecek mi diye
Yýldýzlara son dileðimi tuttum, seni istedi içim
Belki duyar
Belki görür,
Belki bir gün gelirsin diye,
Ay ýþýðýnýn gölgesinde yarým yamalak hislerimle yalvardým yýldýzlara
Gelecek miydin?

/Uyutsa da yalancý masallar beni,
Kim bilir belki bir gün’ dedi içimden birisi /

Bugün benimde içimden bir þeyler koptu
Ne yaptýðýmý bilmeden,
Gelmeyiþine irkilen yüreðimi alýp
Ýsyan ettim geçmiþe,
Ne gözüm günahý görebildi
Ne de vebali
Kendime ettiðim ihanetin aðýr bedeli
Þiirlerimde baþ gösterdi,
Ve yýldýzlarýn duamý kabul etmediðinden beri
Ne kendimdeyim þimdi
Ne de hissedebildim hüzünlü þairin yüreðini

Bir þairin müsameretnamesindeyken
Esen aklý gidip gelmelerim
Düþtü bir gün rüyalarýna
Beni hatýrladýn
Ve bir not düþtün ismimin karþýsýna
Yazdýn ve bir þeyler karaladýn
Fark etmedim yazdýklarýnýn ruhunu
Yeterliydi benim için elinin iziyle,
Ýlk ve son kez anýlmýþ adým…

11.04.11

(Ýlknur karaca)



Sosyal Medyada Paylaşın: