Bir sensizlik günüydü
Kaybolduðum þehrinde,
Ne yana baksam görürüm belki diye
Sevinçli hüzünlerle beklemiþti yalnýzlýðým geliþini
Kim bilir gecelerdeki soðuk rüzgâr
Yeminleriyle sorgulamýþtý biten umudu
Belki de buðulu pencereden
Geleni kollamýþtý aðlamaklý gözleri
Kalemimden damlamýþtý bir gün
Yaktýðým aðýtlarýn
Kül olmuþ sevgileri,
Þiþedeki þarap gibiydi bazen
Kan kýzýlýna boyamýþtý hayatýmý
Gittiðinden beri
Vurgun yemiþ yeni tenleri
Güneþle kavrulup yanmýþtý oysaki
Belki de yaz yaðmurlarýyla ýslanýp
Aþk sarhoþu olmuþtu,
Ettiði isyanlarla ötelere gidecekti belki de
Ama sensizken ölmek bile haram olmuþtu
Çünkü ahiret bile, onunla vardý…
/Ne yazýk ki sen yoktun,
Olmayacaktýn,
Ve alýþtý yalnýzlýðým yalnýzlýðýna
Gidiþine ve kendine…/
15.04.11
(Ýlknur karaca)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.