Umut terk ederken ruhumu Sevinç bel baðlamadý kalbime Geldin, ne sorgu ne sual ettin Ýncir çekirdeðine öykünebilmekti Mevzu bahis
Sýðýndýk da, ama dolduramadýk içini Bil ki þiirlere astýðýmda verdim hükmünü Ýnfaz ettim seni, çektim ölüm resmini Sen yine olmayaný özle Ölümün kokusunu hala duymuyorsun
Farz edebilir misin ki ben hiç yoktum Yaþýyorsan varlýðýmýn huzuruyla Mutluluða koþabiliyorsun Buruþturup at istersen yazdýðýn þiirleri Atlayýp da kurtaramam ya cümlelerini
Seni ararken kendimi nereye býraktým bilmiyorum Annesinin pazar yerinde unuttuðu çocuk gibiyim Kaybolduðumu bile hatýrlamýyorum
Onca þiir beklerken seni Hiç mi yorulmadýn Ben Yusuf gibi kör kuyulardayken ‘Peygamber sabrýný’ sana mý bahþetti Allah’ým?
Farz-ý misal say beni, say ki ben hiç sevmiyordum
fulya/mart2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
Fulya CODAL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.