GERİYE KALAN

parçalanarak sýyrýldý rüya uykudan
soluðum genzi yakan sussuzluðum benim
korkuyorum bu gece ilk defa
karanlýkta ýþýyan yýldýzdan...

þaþmaz bir namludan derine düþen ateþ
yakar gülün baðrýný, acýrým...
saati kollar bir gözüm
erir pervaza düþen güneþ
ölürüm...

ayýrdým hayatý kabuklarýndan
can kýrýklarý doldu kurumuþ göllerine
insan suratlý tanrýlardan medet uman kabileler
Nuh’u dilendiler sellerimde...

övüncüm oldu dökülen her yaðmur
açýða çýkardýðým tüm korkularýmý ýslatýrken
sürükleyip yol boyunca dünyadan aþþaðý dökerken
sevdim sonsuzluðu da, yaþama inanýrken...

istasyon duraðýnda býraktým sarhoþluklarý
sönmüþ bir ateþin külüyle çizdim duvarlarý
bilinmeyen bir dil diye kayýt düþtü telsizler
ayaz sabahlara dem vuran asi çocuklarý sürdüm önüne
devletin...

yokluðun ötesinde aradým simyanýn gizini
kayboldum birçok kez kendimden kaçarken
suya düþen karanfiller gibi
düþtüm aþka aðýtlarla
göðsüme dolan çýðlýklarla boðuldum...

insana rengini veren kan çekildi damarlarýmdan
tekmelenerek uyandý çocukluðum
kýyýsýz þehirlerin maviliklerinde yenildim hayata
sýrtýmda atlatamadýðým badirelerden yaptýðým
bir ömür cetveli...

geceden gündüze kalan bir cið damlasý
üþütür uykumda gördüðüm rüyalarý
topraðýn aðýrlýðýnca çekiyor beni dünya
kayýyor ayaklarým yeþilin ýslaðýnda
reddettim gün sayýmlarýmý

bana ölüm bile fazla...
Sosyal Medyada Paylaşın: