UMUT
Yarasýný týrnaklayan bir çocuðun
silinmeyen izlerle dolu bedeninde
büyüttüm ben umutlarýmý...
elleriyle kazdýðý þu toprak gibi
bende pençeleþtim hayatla þikayetsiz
kýrdýðý her camý
bilmem kaçkez kýrýlan ca(n)ýma saydým.
þekerelmayla boyanýrken onlarýn dudaklarý
joplayarak boyadý benim aðzýmý devleti/m
KanKýrmýzý’ya...
acýnýn ve öfkenin çýðlýðý
uçurtmasý havalanan çocuðun çýðlýðýna karýþýnca
sarýldým uçurtmanýn yýldýzlý kuyruðuna
ve büyüyen bir sevinç oldu,
bir çocuðun körpe bedeninde tüm umutlarým...
kendini kanatan hangi aþk unutulur sevgili
yaðmura karýþan teni hangi rüzgar hangi güneþ kurutur
böyle aþýk, böyle çoçuk tenimizde.
bize yasalarýyla, kurþunlarýyla, ordularýyla saldýrýyorlar sevgili
televizyonlarýyla, gazeteleriyle, reklamlarý ve maðazalarýyla
umutsuzluk satýyorlar...
oysa bir çocuðun çaldýðý elma kadar gerçeðiz
ve yalnýz gülümsenecek kadar suçluyuz inancýmýzda
büyüdük sevgili ölebiliriz elbet
ama umudumuz çocuksu yanýmýzda, çocuklarda...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.