BERİVAN:

/Ey hayat!
borcumuz ne kadar?../


I

Adý Berivan’dý:
Süslenirdi þafaðýn bir vaktinde, yalnýzlýðýný bezetirdi...
makyaj yapmayý pek bilmezdi;
ama aynalara gömerdi kendini..

Adý Berivan’dý, nazlý bir fidandý
en çok kendine acýrdý ve acýkýrdý
o gittimi her þey eksik kalýrdý
yanýtýný arayan bir soruydu o,
bulamasa da!

/ ’Emniyeti açýk, namlusu temiz’
her an patlayacak bir silahtý o... /

Sancýlý bir gece gibi þairaneydi,
oturup kendine mektuplar yazardý;
’yazdýðý mektuplarýn postacýsýydý’...
geceleyin çýkar sokaklarda kendini arardý
bir türlü bulamazdý; ama arardý...
upuzun yolculuklarda kendini bekler
ama kendine asla dönmezdi..
parasýz kalýnca düþlerini bozdurur
kendini anahtarsýz bir yalnýzlýða kilitlerdi..

Kimseye benzemezdi tenhalýðý
tren yolu gibi uzardý acýlarý
sonu baþýndan anlaþýlan bir filmdi o..
hep kendi elinden tutup, çocukluðunu büyütürdü kendi dizinde;
anasýnýn soluk resmine bakar bakar aðlardý, gizlice ve sessizce...

Ahh Berivan
senin trajik ömrün yoksulluða kelepçelenmiþ
yoksulluðun çaresi yok..

Yok!

II

Herkes gömülür yalnýzlýðýna / hep bir acýlanmanýn yüzünde
þehrin daðýnýklýðýnda acýsýný türkülere yükleyip,
toparlanmaya çalýþýr parçalanmýþ hayatlar...
ve kimse geniþleyen cehenneminden arta kalmaz
gökyüzünde bulutlar aðlamaz, kuþlar pike yapmaz artýk
çokluða az kalacaðýz,
umulmadýk zamanlarda
aþka geç, ayrýlýða erken kalacaðýz.

III

Ahh Berivan;
bir kaþýk suda boðacakken bu aþkýn simsiyah kederlerini
koynumuzu ’yuva yapmýþ yýlanlar!’
kötü kurulmuþ bir cümle gibi yaþadýk acemi þairlerde
soðuk kanlý þiirlerde, tasarlanmýþ cinayetler gibi.

IV

Tarihin ufkunda masum bir yaraydýk
hayat acýsýný bizden çýkarttý, kabuk baðlayamadýk..
gün batýmýnda insanýn uzun köleliðinde
biz faili þiir cinayetleriz bir þafak vakti ipe çekilen!

Þiir bir yere varýr belki; ama þair bir yere varamaz Berivan..

V

Kendimizi hayattan muaf tutarak
kimliksiz yürüdük gizleyerek maðlubiyetimizi
polis kontrolüne takýldýk sonra;
kimliksiz yürümek suçtur Berivan
bilmiyor musun?..
daðýlýyorum bak!
beni sen bile toparlayamazsýn!
beni sen bile...

VI

Dönüþün beni beklemez,
yollarýn, þarkýlarýn, çaðlarýn yangýnýnda
kardeþ bildiðimiz ömrümüze ilave acýlarda
memleketin Berivan memleketin, deli özlemin...

VII

Yýkýmýna suç ortaðýn ilan edilsem, bir kaçak gibi aransam
seni sevmekle suçlu bulunup sana mahkum, sana hapsedilsem;
gözlerin uçurum olsa ve hiç bitmese düþmelerim..

Hayat her an eksilmekte olan Berivan
baþdönmesi beklenmedik ayrýlýklarda
tüketiriz ömrümüzü hiçbir iz býrakmadan
kayýp gitti bak sevdiklerimiz, kendi içimize düþtüðümüz yýllarda...

Aþk büyülü bir karanlýðý temsil eder,
yanýlgýyý, saflýk halini, çýplaklýðý...
aþk maðdur olmaktýr;
maðdur edilmek hep bir ýþýða ilerlediðini sanarak...

Gözyaþlarýn çarpsýn yüzüme, kelepçelensin dudaklarýn dudaklarýma
soluðun Berivan soluðun ellerimi hohlayarak ýsýttýðýn...
teninle cezalandýr beni, teninle / tenin ki potansiyel cehennemim.

VIII

Günlerin doðurgan cehennemi
ve çürümenin dramatik melodisinde
herkes örter yalnýzlýðýný hayatýn can çekiþen iniltisinde!
iki yüzlü merhabalarda homoseksüellerin, ’maskelere hüküm giymiþ yorgun çehreleri’
söz sarraflarý þiir yangýnýnda kelimelerin külünde savrulmaya durdular...
ödenir elbet günahlarýmýzýn kefareti, rezilliðe susamýþ günlerin ertesinde
kýrýlganlýðýmýzýn ve tahrip edilmiþ gençliðimizin bedeli ödenir elbet...

/ Ahh Berivan:
açlýklarýn ahýndasýn, aþkýn bozgununda
üzgün sözcüklerin saklý yýllarýnda
yitirmenin yasýndasýn, yaranýn kabuðunda
harflerin saçaðýnda, þairin çýðlýðýndasýn! /



Birdal Erdoðmuþ / Ýstanbul / ÝKÝBÝNON /


Sosyal Medyada Paylaşın: