DURMA YÜRÜ

zemherisini kendi kardý elleriyle
iðneyle kuyu kazdý
kör karanlýklardan çýkarken

yalanýn içinde doðruyu gören
onun gözüydü
içimi dolduranlardan taþan hüzünde
tökezledi durdu

durmadý yine de eðri çizgilerinde
zikre durmuþ mürit gibi
her birinin ateþinde yandý kavruldu
hayrat daðýttý can suyunu
yavrusu doyduðunda doyan
ana misâli aç kaldý

içinde durmayan tek þey dinginlikti
ýssýz bir dað yamacýnda
sabitlendi kaldý haykýran sesi/m
duymadý kimse duymadý

ömür daðarcýmda doðrular var yalnýzca
ihânet etmedim /bahara/ koþan çiçekti tomurcuðum
tükeniyor sular
sarardý sararacak yapraklar
dallarýmý budayan budayana

at gözlüðü takmýþ çoðunluk
gelecekte bir gün
üzerlerine yýkýlýr mý ördükleri duvarlar!

bildiðim, umursuzca
þenlikli uçurtmalarla koþarken onlar
umarsýz voltalarla, huzursuz bacaðým kaldý bana
hâlâ yeniliyorum hayata
yüreðim durma yürü diyor daim
yürü durma bildiðin doðru yolda...


Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir


Sosyal Medyada Paylaşın: