Ýnsanlar eksiliyor birer ikiþer, Eksiliyor bütün sesleri çocuklarýn Ve bütün istasyonlarýn hasret þarkýlarý. Arzularý tükeniyor kentin, Akþamdan sabaha ihtiraslarý soðuk. Hayaller kaybettikçe gerçeðe Kapatýyor kapýlarýný delikanlý sevdalar. Güneþ eksiliyor ve hava Hava eksiliyor her gün. Kelimeler dökülüyor kayýnlardan Kelimeler tükeniyor. Eski bir ömürden günler, Ölüm eksiliyor.
Avuçlarýnda tutsak zaman, Tüm cevaplarý sorularýn, Ve eksilen her þey, Dünya, sende toplanýyor Sen çoðaldýkça adýn; “hayat” konuluyor…
15.12.2010 m.abdýrgan
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet abdırgan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.