//‘Üz(ül)me, eksilirim, üz(ül)me, azalýrým’ ne halimiz varsa görelim, yorgun argýn býrak bizi sevdanýn gergefine…//
Önce;
’Yitik bir öykü’ ile boy verir baþak ve baþlar hikaye Ayrýlýklardan soyutlanamaz somut hayatlar Kýrgýnlýklar birikir viþne çürüðü sevdalarda Bir iç geçirir adam, kader’e sitem dolu bakýþýyla Kadýn içine gömer aþkýný, daðlarý yýkan sabrýyla
Sonra;
Kar yaðar bir yiðidin hoyrat düþlerine Nerede biter yol, ýrmaklar nereye dökülür Düþer dikenli düþlerden çýðlýðý volkan misali Kanatamaz kimseyi, öyle ya, sýcacýktýr yüreði Kollarý (çaresiz) sýmsýký sarýlýr yalnýzlýða sevgili gibi
Peki;
Aþk ne zaman biter, unutulunca mý? Acý ne zaman diner, hatýrlanýnca mý? Döner durur kendi çevresinde hançer Okun gerdiði yay gibi, acý; deþer yüreðini Yalanlara kurban vermeden dilini Doðruya gark olur dürüst sözleri
Çünkü;
Yazýlmýþtýr tarih, o doðmadan çok önce Söylenecek sözler, dinlenecek ezgiler biter Yorgunluðu s/aklanýr hýrsla hýrpalanýnca ruhu Genç deðildir, zorba yýllar alýp götürdüðünden beri aydýnlýðýný Ýçtenlikle dökülür bitmeyen inancý, kahpeliðe ibret olsun diye
Ve;
Hala ’ÝÇi TÝTRER’ adamýn, bakýnca sevgilinin suretine Çýnlar kalbi, gözleri dolar, gözleri dalar, gözleri aðlar! Bakýþý yorgun, ‘elleri hünerli’, yüreði coþkun adam! Nice aðýt yakar, durmaz gökkubbe sana raðmen Uzanýr topraða sere serpe, yaðmurun bereketi Güneþ açar, güneþ parlar , baþaklar boy verir hikayemizde…
Buðday Baþaðý der ki;
Dirençtir çabasý hayata, kardeþliðin kutsallýðna saygýdýr sebebi Çiçekler büyür nefesinde, aðaçlar selam durur emeðine Onun adý zemheri, onun yüreði panzehir ruhun ayazýna Onun isyaný hayata, onun zulmü kahýr çeken ruhuna Onun kederi hasret, onun hasreti, zamansýz gelen aþk(ýn)a