HAYATA DOKUNMAK ;

Kervansýz mesafelerden
Dað baþýnda açan kardelenin
Türküsüyle uyanabilmek,
Ve uyandýrýp kýþ uykusundan;
Donmuþ sýnýrlarýný eritircesine
Bir ateþ gibi koþmaktýr,
Hiç sönmemecesine.

Özgür býrakýp dört bir yana
Hiçbir yüreðe dokunmamýþ
Susuz ellerini,
Alabildiðine kucaklamaktýr
Yaðmuru kucaklar gibi
Memleket kokulu çocuklarýn gözlerini.

Anlayabilmeyi düþünmeden
Anlayýþýnla adýmlayýp farklýlýklarý
Bölüþebilmektir her þeyi
Ekmeði, suyu, zeytini tüm insanlarla
Bölüþebilmektir acýlarý, umutlarý.
Her dünden bir fazla katarak zamana
Çoðaltabilmektir yarýnlarý.

Tüm sokaklarýný dolaþabilmek kentin,
Tüm kahvelerini,
Sövebilmektir, iyi kötü bütün zarlara.
Saçlarýnda savrulup güzel bir kadýnýn
Bütün þarkýlarý ona adamak,
Bütün þiirlerin bir köþesinde
Gözlerini aramaktýr.

Bilmektir; kendini,
Milyarlarca insandan biri olup,
Hiçbiri olmadýðýný,
Okuduðun binlerce cümlenin
Bazen yaþamýn bir sözcüðünden hafifliðini,
Korkmayý, aðlamayý hatta kaybetmeyi...

Ve sevmektir
Bir þey istemeden,
Yâri sever gibi hayatý,
Hayatý sever gibi yâri,
Alýþmadan sevmek…

09.12.2010
m.abdýrgan


Sosyal Medyada Paylaşın: