Çok üþüdüm
yanyana dizilmiþ kaldýrým taþlarýnda
anmak geldi içimden seni
örselenmiþ çýðlýklarýmýn gün batýmýnda
irkildim
dalgýnlýðýmdan sýyrýldýn birden
kimliksizim
kendimden bir haber yok
anlamýný yitirdi
karýþan tüm cümlelerim sustu
son bakýþla uðurladým
güneþimin kaybolduðu , patika yollarý
gözyaþýmýn tuzu ile çatladý dudaklarým
her yaþým kýnalý ellerimi soldurdu
mücadelesini yitiren bir sandal gibi
senden gelen fýrtýnalarda savruldum
sana kavuþma özlemiyle atladým kýyýya
parmaklarýmýn ucuyla kovdum geceyi
iz býraktýðýn karanlýk sokaklarda
yýrtmaçlý bir perdenin ardýnda aðlayan yanýmý avuttum
sen duymadýn
kimliksizliðimin gölgesi düþtü çözümsüzlüðüme
ketum bir rüzgar aldý götürdü denksizliðimi
i mgelendiðin tüm sözlerinden uzak gömüldüm
ayaklarým zulmettikçe gittiðin tüm yollara
bütün kinimi kustum
tepinip durdum kasvetli vedana
üstün körü yaþadým iþittimi hiç gözlerin
þerefe kalkmayan kadehlere doluyorum
içimdeki seni damarlarýma köle ediyorum
susuz raký gibi
sensizliðin narasýnda masaya vuruyorum
elimdeki resmini
sessizliðinde saðýr oldum
kangren olmuþ yanlarým kesiyor
sana kölesi olan beyaz sayfalarýmý
suskun kalemim ile karalýyorum
yoksun
kendime çözülmek istemeyen kördüðümüm
gizin içinde saklanan bir sýr gibi
baþýmý yasladýðým dað yamaçlarýna soruyorum
kambur yüzlü sevdamý gördünüz mü
bütün yalan cevaplar birden gerçeðe dönüyor
sabrýmýn t/aþtýðý taþýmýn çatladýðý zaman
gidiþinin vebali sardý boynumu
ellerim yýkýk bir cümleni kuçaklarken
gittikçe uzaklaþýyorsun
dayak yemiþ bir çocuk gibi kalýyorum öylece
kal gitme desem
gelmeyeceðini bildiðim halde
ne çare
uzak kentlerin çýðlýklarýna gizledim sessizliðimi
gitme diyemedim sana
ayaklarým boþluða düþtü sanki
zamansýz girdin düþlerime
bense duvar örmekle yetindim suskunluðuma
gecedeki darp izlerimi silip
uysal bir depremin ellerinden kýrdým kalemimi
son/ra
boya kalemlerim renk deðiþtirdi
resim defterimin son sayfasýna
ne zaman bir kavþak çizsem
dönemeçlerden tebessümle çýkarmýsýn diye bekliyorum
Sübyan bir ölüyüm þimdi izine gömdüler beni
nerdesin