Evrensel Misyon

Aynalar paramparça, ýþýklar sönük,
Kapýlarda tel örgü, pencere küçük…
Çýkmazýn baþýndasýn, yolun sonunda,
Kaybolduðun karanlýk Güneþ’ten büyük…


Devlerin çýðlýðýyla kýsýlmýþ sesin,
Ýçinde prangada kalmýþ hevesin.
Dokun da el yordamý bir bak yüzüne!
Kendisini terk etmiþ sanki herkessin.


Vücudun bir arada oldukça sýcak…
Yaþýyor olmalýsýn buysa yaþamak.
Ruhun diye bildiðin bir gurbet oysa,
Kendi kendine yaban, kendinden uzak…


Kendini kaybedersin kimi kavþakta,
Kalýrken hayat denen renkli tuzakta.
Býrakýrsýn elini, salýp kendini,
Sürülerce olursun adam olmakta.


Ýnsansýn nasýl olsa, deðil mi sanki?
Ha kendince birisin ha da öteki…
Korkusuz duramayýz, böyle yaþarýz,
Saðlam yol öndeki iz, ölmeyiz belki…


Sorgular ne haddine, yeter mi beyin?
Senin için düþünür aðan ve beyin.
Hocalar kaderin der, efendin sever,
Yeter ki payýnýza “Eyvallah” deyin.


Kapladý yeri göðü büyük illüzyon.
Özgürüm zannediyor binlerce milyon.
Körebe oynayarak mutlu olunan,
Hayatlarý yaþamak bizlere misyon…

Sosyal Medyada Paylaşın: