Seni, ne zaman þerle yâd edip maziye dalsam,
Dilimde ki bedduaya, yüreðimden âminim var.
Yaðmur gibi çile yaðsam, kahredici sancýn olsam.
Gözlerinden sel sel aksam, dinmemeye yeminim var.
Belki tesellim olacak, ettiðini Hak’ tan bulsan.
El deðmemiþ aþk bahçende sevgiliye hasret kalsan.
Sanma ki sana acýrým, kahýr yüklü hamal olsan.
Sýrtýnda dert küpün olsam, inmemeye yeminim var.
Kirlenmiþ o kollarýný, gelip bedenime sarma.
Utan; Allah’ýndan utan, ihanetin kalpte arma.
Bundan önce kandým sana bu kez olmaz hiç yalvarma.
Kýrýlmaya yatkýn dala, binmemeye yeminim var.
Son piþmanlýk fayda etmez þimdi benden af dileme.
O kibirli duruþuna, yakýþmýyor bu kelime.
Benden geçti sýra sende, nasýlsa düþtün elime.
Senin ile bende yansam, sönmemeye yeminim var.
Acýlarý tespih yaptýn yýllarca çektirdin bana.
Yalnýzlýðý sende yaþa benim gibi kana kana.
Gel barýþalým demiþtin ilk kez hayýr dedim sana.
Bende söz aðýzdan çýkar, dönmemeye yeminim var.
Ýmaným var inancým var, ne yaþarsam odur yazgým.
Ölüp ölüp dirilsem de hayatýmdan olmaz kaygým.
Sevda, ikinci planda, kendimedir önce saygým.
Aþktan yana kirli ele, sunmamaya yeminim var.
Yüzmesini bilsem bile, senle girmem derin göle.
Her tarafýn tatlý diken, âdetindir senin hile.
Bilirim ki solacaksýn birkaç çiçek açsan bile.
Her bülbüle kokan güle, konmamaya yeminim var.
Bu defa da benden olsun namus sözüm bu son veda.
Kimle buluþursan buluþ, karþý yakada ki çayda.
Olsan bile deniz-derya, senden bana gelmez fayda.
Kaynaðý belirsiz suda, yunmamaya yeminim var.
Utanýrým, aðlayamam, içten içe akar yaþým.
Damaðýmý sýka sýka, kemiðe iþledi diþim.
Yanaðýma inmiþ kaþým, çiðinime düþmüþ baþým.
Yere batsýn senin adýn, anmamaya yeminim var.
Süleyman Göktekin
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.