üç yaþlý aðaç geçince iki sokaðýn öpüþtüðü yerdeydi gözlerin
hani Güneþ vurunca mavi
Ay uyanýnca yeþil parlardý
paslý bir yaðmur içmiþti solgun tabelasý
bütün sokak isimleri gibi yeni elbise giydirilmiþ
aslýna hüzünlü bir gurbet verilmiþti
belki bakirliðimi hediye sunduðum bir fahiþenin arada unuttuðu ismi
ya da çirkin birine isim diye takýlan güzel bir çiçeðin açmamýþ haliydi
olabildiðine karanlýk
ürkütmeye yetecek kadar kalabalýktý
içine girince her telden notalar masa üstünde dans ederdi
saat yarýndan kýsa bir zaman çalmýþtý henüz
þeytanla buluþmaya aceleci adýmlarým
þehvet kokan uzun saatlere yol alýyordum
üzerimde her gün arýnmayý erteleyen günahlarým
ve beni ölü görmekten yorulan sabahlarým
yeni bir suç mahallinde meleklere sol yanýmdan notlar yazdýrýyordum
ateþ görünce su isteyen ahþap evleri vardý
sessizlik oyuna her girdiðinde gizlice öpüþürdü pencereleri
ben kötü deneyimlerimin toplamýndan çýkan
küçük bir röntgenciydim sadece
cinayet süsü verilmiþ duygularým
bileklerini kesiyordu kýrk üç numarada
oluk oluk kanýyordum
içime dökülüyordun sonra sen oluyordum
döktüðüm her gözyaþý bir çocuk acizliðinde aðlardý
ve yanlýþlýkla çalýnan her kapý gýcýrtýsýný sen sanýrdým
açýlan her kapýdan korkuyordum
þahidim bin yýllýk bir anahtar deliði
her gece gözlerimin perdesinden çýplak kentler
yüreðimin denizinde beyaz gemiler yüzerdi
yürüdükçe sokaðýmý
büyüdükçe duygularýmý kaybettim
þimdi üzerimde satýlýða çýkmýþ gürültülü bir pavyon
altýmdan kendi raylarýný içen hýzla trenler geçiyor
kimse duymuyor imdat çýðlýklarýmý
her istasyonda vedaya hazýrlanan bir çift el
ve her duraktan bir ölüm alýyorum
Faik Danýþman