DİLE GELMEYEN

hâlâ bitmeyen bir þeyler var direnen

ve hâlâ direnmekteler

çocukluðumda yolu kesilen/lerin

derine gömdüðü öfke/de

gözlerimden çekip çýkaramadaðým o kin o mânâ


her tümcede tuz tadý

kýsýlýp kaldýðýmýz o arka bahçe/de çýnlayan þarký

"ay beyaz deniz mavi, eðlenin kýzlar"


deniz köpükleri ayaklarýnda sönen

lâkin, gövdeleri denize kavuþamayan çocuklar

biz kýzlar silsilesi


eski vakitlerden

birbirini tamamlayan yarýmlar tümlendikçe usumda

ortalýða düþen ýssýzlýkta

/suçumuz neydi ?/cinneti yankýlanýyor durma


/denizdir balýðýn rüyasý ve de dünyasý/


lâkin, ana yönleri zaptedilen suyun

uyandýðýnda eksildiðini görmeyen

ve kendi sesinden bihaber olanlar

tohumun büyümek için, çatlamak gerektiðini

nasýl bilecekler?


ayný daðýn çiçeði olmasa da diðerleri(miz)

ayný yerde olmaktan, ayný kaderi yaþayacaklar!...

bu, dile gelmeyen tek elin sesi(miz)


/olmayan denizde taþ sektirmek hayâl/

eskinin saf, temiz, süpürge tutan elleri

kendi kapý önünü bile kirletiyorlar þimdi

kimdir ana bacý, unutuldu tümden hepsi

Ve Tanrý’nýn yarattýklarýna

yarattýklarý, kendince deðer biçti !!!


Hâdiye Kaptan

c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir



Sosyal Medyada Paylaşın: