OYSA HAYAT KOSKOCA BÝR ÞÝÝRDEN ÝBARETMÝÞ
Ýþaret parmaðýmýn,
Resmini boþluða çizdiði,
Ve sesimim alabildiðine,
Adýný haykýrdýðý bir zamandan geliyorum.
Ve her gece;
Özlemin,boyuma biçtiði kefenle uyuyorum.
Ve biliyor musun?
Artýk hiç üþümüyorum.
Bu gün gidiþinin,
Hesabýný tutamadýðým zamanýndayým.
Ve hala o ilk günkü kadar yanmaktayým.
Bir gariplik var ben de bu aralar,
Dalýp dalýp gidiyorum enginlere
Cigaralar yakýyor dudaðýmý,unutuyorum iþte
Rüzgarlarýn peþinde volta atýyor küllerim.
Dedim ya ilk günkü kadar yanýyor iþte yüreðim.
Hep bir pencerenin önünde,
Uzayýp giden yollara bakýyorum.
Yalan deðil yeþil gözlü, hýçkýra hýçkýra aðlýyorum...
Gece çöküyor aðaran saçlarýmýn hüznüne,
Býyýðýmda gizlenen gülücükler bile yalan,
Sonra;
En demli kývamýndan bir çayýn tadýna varýyor dilim.
Ve yine aklýmda sen.
Oysa ne güzel demlerdin sen çayý,
Hep ince belli bardakta içerdin.
Sonra kýzmalarýn geliyor aklýma,
Bana tatlý tatlý söylenmelerin.
-Aþkým... sigara içimesen,olmaz mý?
-Olur du be yeþil gözlü olurdu da...içtim iþte...
-Aþkým...hava soðuk giy þu kabanýný.
-Keþke giyseydim be yeþil gözlü giymedim iþte...
-Aþkým... bu gün beni neden hiç aramadýn.
-Bilmiyorum iþte neden aramadým ki.
Neþet Ertaþ türkülerine hayran eden sendin beni.
Hani nasýldý o türkü;
"Zahidem kurbanýn ne olacak halim,
Yine bir laf duydum kýrýldý belim."
Oysa ne güzel söylerdin be nazlý bebeðim...
Aðýr aðýr yürürdün hep,
Ben sinirlenirdim ýslanýnca yaðmurda.
Ne bileyim yaðmurun sana bu kadar yakýþtýðýný.
Ve gözlerinin yaðmur kadar aktýðýný...
Oðlumuz olacaktý oysa.
Gözleri sana benzeyen.
Sen bilmiyordun ama
Rahmetli babanýn adýný verecektim ona,
Sonra öpüp koklayacaktým.
Sonra saracaktým baðrýma.
Oðlum nasýl yeþil gözlü,
Gül kokuyor mu cennette,
Kaç huri yýkýyor gözlerini her sabah zemzemle.
Bu gün gidiþinin,
Hesabýný tutamadýðým zamanýndayým.
Ve hala o ilk günkü kadar yanmaktayým.
Anneni hala arýyorum,yeþil gözlü,
Hala anam diye sarýlýyorum boynuna,
Sen kýzacaksýn ama,
Aðlýyoruz her resme baktýkça.
Geçen bayram yine gittim yanýna,
Yine ayný tatlýyý yapmýþ,
Yine en cevizli kýsmýný sana býrakmýþ.
Salonda hala ikimizin resmi var,
Hani foto avþarda;
Kýrk dakikada verdiðimiz poz vardý ya hatýrladýn deðil mi?
Ýþte o resim;
Geçen kýzým senin resmini bulmuþ,
Baba bu kim diye sordu bana,
Bu benim ilk aþkým diyemedim iþte baðýþla.
Offf iþte yine daldým gittim baksana;
Seni hiç unutmadým meraklanma.
Sen ilk göz aðrýmdýn gülüm,
Ýlk bakýþým hayata aþktan yana.
Ne olur hayat iþte beni kýnama.
Biliyorsun iþte sendin,
Ruhuma müptela sancýlarýmýn sahipçesi.
Senden baþka kim ki?
Omuzuma çöken yalnýzlýðýn tarihçesi.
Bu gün gidiþinin,
Hesabýný tutamadýðým zamanýndayým.
Sen bakma; hala o ilk günkü kadar yanmaktayým.
Hayat bu;
Kalana,gidenlerin ardýndan aðýtlar yakmak düþermiþ.
Hatta al kara yazmalarý baþýna sarmak düþermiþ.
Oysa ben sana hiç aðýt yakmadým.
Hiç bahtýn ak rengini karaya boyamadým.
Biliyorum sen benimleydin,
Benimleydi geçen onca güzel günlerin anýsý,
Ve hiç ayrýlýk diye baþlamayacak bu hikayenin yazýsý.
Ýþte böyle yeþil gözlü,
Daraðacýnda astým her gece hüznü.
Bu gün gidiþinin,
Hesabýný tutamadýðým zamanýndayým.
Sen bakma; hala o ilk günkü kadar yanmaktayým.
Kýrýk dökük bir yüreðin,
Serçe ürkekliðinde kanat çýrpýþýydý sanki hayat.
Adýný anýnca geliyordu damaðýma o tarifsiz tat.
Seni sevmek;
Adý konulmamýþ bir bebek kadar masumcaydý.
Ve seni sevmek;
Akan gözyaþý kadar mahzuncaydý.
Hayli zaman önce sana
Göz yaþýmdan iþlemeli kolyeler yapmýþtým.
Hatta yine menekþenle konuþup,
Onu bile aðlatmýþtým.
Sýrça bir sarayda yapayalnýzdým oysa,
Ve koskoca bir caddede tek baþýmaydým.
Geceydi,soðuktu.
Çýldýrasýya haykýrýyordu sessizlik.
Yýldýzlar düþüyordu avuçlarýma
Ve yol sana çýkýyordu,
Her zerremde sen vardýn.
Tarifsiz bir sancýydý yüreðimde atan yaným.
Bin esrara gebeydi,titreyen onca eyvahým.
Yanaðýnda her tohum gülüþünle filizleniyordu.
Ve seninle merhaba diyordu hayata güneþ.
Biliyorum sendin bana mutluluk devþiren eþ.
Þimdi sessiz adýmlarýn ardýndaydým,
Birer birer yaklaþýyorum sana.
Her nefes alýþ bin kýrbaç vuruyor yokluðuna.
Ýþte böyle yeþil gözlü,
Her gece daraðacýnda astým hüznünü.
Ve alýp koynumda büyüttüm nazlý vuslat ölümü.
Kimseler bilmiyordu oysa; bahardý senin adýn.
Sýk diþini yeþil gözlü kavuþmak inan ki çok yakýn.
Ýþaret parmaðýmýn,
Resmini boþluða çizdiði,
Ve sesimim alabildiðine,
Adýný haykýrdýðý bir zamandan geliyorum.
Ve her gece;
Özlemin,boyuma biçtiði kefenle uyuyorum.
Ve biliyor musun?
Artýk hiç üþümüyorum.
Engin Badem
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.