Toprak

Ciðerime doluyor,
Her yaðmur ertesi,
Doða fýþkýran kokun,
Toprak.

Havva anamdan beri,
Kimleri almadýn ki,
Kendine dönüþtürüp,
Onlarla beslenerek.

Can alýrken Azrail,
Ýþtahýn kabarýyor,
Fatihler, Atatürkler,
Ýçerinde yatýyor.

Çaðýrdýðýn insanlar,
Kokuna büründü anýnda,
Mutlular mýydý bilinmez,
Yok olurken koynunda.

Yaþlý, genç, çocuk,
Yutuyorsun hepsini,
Bakmýyorsun yaþýna,
Arkada kalanlara.

Aðustos’ ta almýþtýn Fuat’ý,
Necmettin de sana emanet,
Yaðmurlu, soðuk Aralýk günü,
Ýstedin Müniri.

Sunduðun nimetleri,
Yiyerek yaþýyoruz,
Çaðýrýlma korkusunu,
Her zaman taþýyoruz.

Ayrý bir dünya mý var,
Senin kucaðýnda,
Sýðýnýyor mu ruhlar,
Yok olacaðýnda.

Suya kandýðýn zaman,
Her taraf meyve çiçek,
Aldýðýn her insan,
Bize böyle mi dönecek.

Özlemi bilir misin,
Hani acýkmak gibi,
Susuz kaldýðýnda,
Bitkisiz olmak gibi.

Kayboluyor içine,
Gömdüðüm her sevdiðim,
Kavuþmasýz gurbete,
Gitti her gönderdiðim.

Kara toprak diyorlar,
Ýltifat ediyorlar,
Çaðýrdýðýn insanlar,
Matemle gidiyorlar.

Yetmiyor, kandýrmýyor,
Verdiðin laleyle, gül,
Bak daha çok aðlýyor,
Bizi seyreden bülbül.

Sevdiklerimizi gömüp,
Aðlayarak dönerken,
Taþ bastýk baðrýmýza,
Umutlarýmýz biterken.

Çiðnerken ayaklarým,
Çok mu kýzdýn be toprak?
Gezemem gök yüzünde,
Yok ki baþka basacak.

Ýlle de alacaksan,
Beni al koynuna,
Yalvarýyorum sana,
Sevdiklerimi alma.

Süheyl Türkoðlu






Sosyal Medyada Paylaşın: