EYLÜL

Eylül ü sevmiyorum !..
Güz ün hüznü,
Sararýp düþen yapraðýn yakarýþý,
Göç eden kuþlarýn vedasý,
Ya da;
Doðayý saran ölüm sessizliði,
Gül’ün Bülbül’e ihaneti,
Veya;
Yaþamýn baharýna olan özleminden deðil sevmemem...

Eylül’ü sevmiyorum !..
Çünkü,
Eylül’de;
Iþýðý olmayan,
Hain,
Soðuk bir karanlýk,
Çöker içime...
Kiþiliðim kýrýlýr,
Ýradem zedelenir o anda.
Beynimin tüm kývrýmlarýna,
Nüfuz eder,
Soðuk bir sýtmaya tutulurum,
Zangýr zangýr titremeye baþlar,
Vücudumun her hücresi.
Ter basar her yanýmý,
Gözbebeklerime kadar...

Kovmaya, kaçmaya çalýþýrým,
Ama, çoðu zaman baþaramam,
Ve, yakalanýrým,
Karanlýðýn soðuk ellerine...
Uykudamýyým,
Uyanýkmýyým bilemem,
Þizofrenik bir vaka olurum,
Ve esir alýr beni bu anýmda...

Beyaz perdede oynayan,
Bir filmin karakteri olurum bir an,
Bir yandan da,
Salonda seyirci...
Artýk, gerçek ve hayal,
Karýþmýþtýr birbirine.
Bir meçhulde,
Orta dünyada bir yerdeyim.
Iþýklar söner,
Film baþlar...

Tekmelerle kýrýlan kapýlar,
Gözbaðý,
Ve arkadan baðlanan eller,
Yakýlan, yýrtýlan kitaplar, yazýlar,
Yere düþen þiir dizelerinin acý çýðlýklarý...
Ýteleme ve dipçiklemelerle,
Çýkýyoruz yola...
Ýstikameti ve amacý belirsiz,
Bir zaman yolculuðu baþlar,
Ýçimdeki Eylül karanlýðýna...

Ter kokan soðuk,
Yankýlanan umutsuzluk çýðlýklarý,
Dolambaçlý labirentler,
Bir aþaðý, bir yukarý,
Yedi demirkapý arkasýnda,
Yedi kat yerin dibinde,
Küf kokan,
Kan kokan,
Havasýz, penceresiz bir oda...

Çullandý üzerime beþ on kiþi,
Coplar, sopalar, falakalar...
Çarmýha gerdiler,
Acým, bir damla yaþ oldu gözlerimde,
Haykýrýþým arþa çýktý,
Ýsa’ya ulaþtý gökyüzünde isyaným..
Açtým kenetlenen ellerimi,
Bir avuç ýþýk süzüldü ellerimden,
Yýldýrým çarpmýþa döndü karanlýk,
Acýyla kývrandý cehennem bekçileri...
Kör oldu karanlýk,
Bir avuç ýþýk ile...

Yine de,
Acýdým onlara,
Ýnsan olduðum için.
Acýdým onlara,
Çocuklarýmý sevdiðim için.
Çünkü;
Ýster insan, ister hayvan,
Ya da bitki..
Yani canlý veya cansýz,
Yeryüzündeki herþey...
Ýþkenceyi hakketmez,
Ýþkenceci olsa bile...

Eylül’ü sevmiyorum !..
Çünkü;
Geçmiþe götürür beni...
Yazdýðým romanlarý, öyküleri,
Duygularýmla suladýðým þiirlerimi çaldýlar...
Uzun bir süre yazmadým,
Yazamadým.
Ve halen, roman yazmýyorum...
Çünkü;
Yýllarca önce yakýlan,
Ya da topraða gömülen,
Romanlarýmýn kahramanlarý,
Suphi, Melek, Samyel ve diðerleri,
Rüyama girip,
Acýyla haykýrýrlar,
Boðazýma sarýlýrlar...
Onlarý,
Ateþten ve yerin altýndan,
Kurtarmamý isterler...

Onlarý kurtaramadým...
Söylemeye de utandým...
Utandým Suphi’den,
Utandým onlarca þiirin,
Hüzün dolu bakýþlarýndan,
Utandým...
Kendimden utandým,
Çaresizliðimden utandým...
Ve yemin ettim,
Bir daha roman yazmayacaðým,
Kahramanlarýný koruyamadýðým sürece...

Eylül’ü sevmiyorum !..
Suphi, Melek, Samyel ve diðerlerini,
Yok ettiði için...
Eylül’ü sevmiyorum !..
Sevgi, aþk ve barýþ þiirlerimi,
Iþýðýmý çaldýklarý için...
Eylül’ü sevmiyorum !..
Binlerce,
Aydýnlýk beyni zincire vurduðu için...
Þimdi anladýn mý?,
Eylül’ü neden sevmediði mi !...
Sence, haksýz mýyým?..

Necat ÝLTAÞ
(Eylül 2001)

Sosyal Medyada Paylaşın: