MEZOPOTAMYA

Ben Mezopotamya !
Asya’nýn nazlý kýzý.
Bereketin, bolluðun ve sevdalarýn diyarý...
Sevgi ve kin,
Öfke ve hýrs,
Savaþ ve barýþ bende anlamlandý.
Bende vücut buldu ruh,
Tarih benimle baþladý...

Özgürlük göbek adýmdýr,
Daðlarýmda ve ovalarýmda,
Zümrüt yeþilinde
Ve güneþin sihirli renklerinde,
Rüzgarýn o karþý konulmaz,
Muhteþem ritminde bir kýsrak olur,
Fýrat’la yarýþýr,
Dicle’de dinginleþirim..
Nemrut’ta kara kartalýn kanatlarýnda
Tanrýlara meydan okurum...
Eridu’da Gýlgameþ olur, Enkidu’yu ehlileþtiririm,
Hammurabi olur 282 ile düzen getiririm...
Tanrýça Ýþtar benimle aþýk atamaz,
Çünkü özgürlük ve sevdanýn pýnarý benim..
Çünkü ben Mezopotamya’yým
Asya’nýn nazlý ve biricik kýzý...

Güneþ;
Önce
Ve en güzel bende doðar.
Yayýlýr çekinmeden,
Çýrýlçýplak dolanýr gün boyu
Ovalarýmda, daðlarýmda...
Kah bir kelebeðin kanadýnda,
Kah yeni doðan bir kuzunun yanýbaþýnda,
Bazen tohuma duran bir çiçeðin tomurcuðunda
Bazen de Ýzlo’nun doruklarýnda akþamý getirir...
Vedalaþýrken batýmda,
Mor gecede ayýn en güzel yüzüne emanet eder beni,
Ertesi günde buluþmanýn sevgi ve coþkusuyla...
Çünkü ben Mezopotamya’yým
Güneþin ve ayýn maþuku...

Ýnsanlarým mert ve sevecen,
Çünkü benim suyumu içtiler,
Ekmeklerinde, sevgiyle büyüttüðüm baþaklarým
Ayranlarýnda, sütümle beslediðim,
Mis kokulu otlarýmýn tadý var...
Çünkü onlar benim çocuklarým,
Ruhlarý bende bedenlendi...
Özgür, maðrur ve sevgi dolu....

Zamansýz zamanlar,
Dokunulmamýþ zaman aralýklarý,
Çaðlar ötesi kültürler,
Atlar ve atlýlar,
Diller ve dinler,
Gelenek ve renklerle,
Çocuklarýmýn içindeki evrenim ben.
Týpký;
Güneþin etrafýnda dönen dünya gibi,
Etrafýmda sevgiyle, coþkuyla dönerler.
Geçmiþ ve geleceði,
O an yaþatýrým onlara,
Geçmiþ ve geleceðe saplanmadan...

Ateþ ve su;
Benim þahitliðimde evlendi,
Ateþ sunaklarý,
Ýlk ve en önce,
Benim için yakýldý.
Gündüzlerin gündüz,
Gecelerin gece olduðu,
Uçsuz bucaksýz,
Bir sýðýnak oldum çocuklarýma...

Kýl çadýrlarda,
Yaþama yön veren rituellerde,
Hep baþ köþede oldum;
Mýrra;
Ateþin, suyun
Ve çocuklarýmýn
Hediyesi oldu bana.
Çünkü;
Yiðitlik,
Ahde vefa,
Barýþ ve hoþgörü,
Topraðýma ve insanýma verdiðim mayamdýr...
Çünkü, Ben Mezopotamya’yým,
Asya’nýn maðrur ve anaç kýzý...

En iyi baðbozumlarý bende olur,
En iyi þarabý, en tatlý þýrayý ben veririm
Belki de bundandýr,
Benim topraklarýmda aþk,
Sevmek ve sevilmek,
Þarap tadýnda olur...
Bundan deðilmi ki;
Babil Kralý Nabukodonosor,
Sevdasý için Mardin’den Þamran’larla
Þýra akýttý yüzlerce mil aþaðýlara,
Bundan deðilmi ki,
Ýskender Zýnnar’a ;
Prenses Fahriyye ve Ravza cennet bahçelere,
Þad Buhari Mardin’e yerleþir..
Timur, Kustus, Antonius ve daha nicesi,
Bu sevdanýn peþinde topraklarýma kan bulaþtýrdýlar...
Ýhanet ektiler topraklarýma;
Kelepçe vurdular çocuklarýmýn gözyaþlarýna...
Daðlarýmda aðaç býrakmadýlar, çýplak kaldým,
Utanýrým..ele güne karþý,
Utanýrým.. aya, güneþe karþý
Çünkü ben Mezopotamya’yým,
Asya’nýn nazlý ve özgür kýzý...

Ýbrahim bende doðdu,
Sin Mabedinde aya ve yýldýzlara yakarýrken doðruyu buldu...
Zarathustra, Mani ve Yezidiliðe ben ilham oldum,
Ýlk Hýristiyanlara ben kucak açtým
Lorna ve Anastisiupolis ile, Ýslam’ýn yolunu ben açtým
Dermetinan’da Hacý Kemal,
Kosar’da Hoca Ýhsan, Selman-i Pak ve niceleri Ýslam dediler;
Moþe Bar Kifo, Hanna Dolabani;
Hammara’da, Deyru’z Zafaran’da, Mor Mihail’de Mesih demediler mi?
Ekmeðim, suyum ve güneþim hepsine yetmedi mi?
Yetmedi mi? Zeytinim incirim ve narým...

Utanýrým anamdan, kardeþlerimden, çocuklarýmdan
Utanýrým güneþten, aydan ve rüzgardan...
Utanýrým, aç yatan bebelerden, dedelerden,
Utanýrým, el kapýsýnda iþ dilenen civanlardan,
Ýçtiði suya pislik bulaþmýþ analardan, babalardan utanýrým..
Çünkü ben Mezopotamya’yým
Asya’nýn nazlý ve maðrur kýzý...

Necat ÝLTAÞ
(1998)


Sosyal Medyada Paylaşın: