.inşa

Çok karanlýk bu oda, kulaðýmda kulaklýk var yine, gözüm ekranda.
Az önce oldu-bitti sanki her þey ya da üzerinden seneler geçti
Fark eder mi?
Ne sen dayandýn bu yalana
Ne ben inanabildim þu yaz günü yaðabilecek bir yaðmura.
Ýtiraf: ihtiyacým vardý sana.

Þarký mý hýzlandý?
Ben kelimelerime boðulurken dýþ ses cümle kurmuyor;
"a" harfinin farklý tonlarda uzatarak söylüyor sadece.
Ve gözlerim karanlýktaki bir noktada hemfikir, sabit.
Yüzümde belli belirsiz, romantik komedi filmlerindeki jönlerden arak gibi duran
gülümseyiþ.
Ýfþa: Bu baktýðým yatakta seviþmiþtik ilk.

Alkýþ sesleri var þarkýda, fonda;
spotlarý açmanýn vakti yakýn mý benim için de?
Þarký açýk olduklarýný baðýrýyor da, ondan sordum.
Sen beni kandýrmadýn, ýþýklar açýktý ama ben gözlerimi kapadým.
"Zamanla düzelir" tarzý sadece seven insanlarýn kapýlabileceði
bomboþ ve gerçekten yorucu
fikirlere kapýldým.
Konuþ istediðin kadar þimdi;
çok da umrumda deðilken.
Sus ya da sonsuza dek,
sesin zaten bomboþ bir palavra iken.
Travma: Sen.


iyi ki yoksun.

u.
Sosyal Medyada Paylaşın: