.birrenk

Kendi dumanýmda tutulduðum öksürük krizi misali
Bilmeden, istemeden, vermeden çaldýn içimi.
Dinle,
Gözlerinin içine bakarak, karþýma seni alarak konuþmuyorsam da dinle
çünkü sen gözümün önünde olmasan da dilimin ucundasýn,
bulursun kelimlerimde kendini.
Bulmayý hiç istemezsin ama
ben de istemedim inan dile getirmeyi; malesef böyle.
Ne sakin fýsýldayýþlarým ne de coþkun haykýrýþlarým var artýk;
yoksun, yoksunum.
Tuðlalarla örülmemiþ olan duvarlarýn ne denli can yaktýðýný gayet iyi biliyorum.
Elin elimin otuz santim yanýndayken sýkýca tutamamak, bir daha býrakmamak üzere
çok acý; bilemezsin.
Sen güzel kýz,
-bana göre en büyük yanlýþlýk olan- gerçekliðini yaþarken,
baþka bir eli tutup gülücüklerini etrafa saçarken;
ben yerden o bana ait olmayan gülücüklerini toplayýp kendi yüzüme yapýþtýrmak için olan gücümü kullanýyorum.
Ama yok, olmuyor; bulamýyorum gülüþleri ve somurtan bu suratla dolanýyorum.
Renk skalam her saniye kan kýrmýzýsý ve senin renginle dolarken,
axiom istisnasý olmayý çabalarken
hiçbir þey yapamýyorum.
Ne tutuyorum ne býrakýyorum;
havada asýlý mý duruyorum yoksa düþüyor muyum?
Sosyal Medyada Paylaşın: