Bilmediðim hýrçýn bir rüzgar
çýrýlçýplak örselenmiþ bedenim
yalnýz kalmýþ kimliðim
yokluðunla adýmladýðým gri sokaklý bir kent
lila saçlý sokak lambalarýyla konuþuyor
yarý açýk gözlerle biþeyler fýsýldýyor kulaklarýma
gördüðüm bütün binalar siluetini yansýtýyor
her saniye beklemek azimlendirdi beni
ama aslýnda hiç gelmeyeceðini de bilmem gibi
bakabilsem !
yarý uykulu açýlmakta gözlerim
sanki senden bir haber duymuþ gibi canlanýyor
heyecan ile atan duraksayan kalbimi
koca bir þehirin yalnýzlýðýnda yitiriyorum
nabzýmýn koþmaktan soluðu kesilmiþ
kalbim korkunun dönüm noktasýnda
bileklerimi yokluyorum her durakta
yoluna akacak kaným kalmamýþ
solgun renkli bulutlar dahi senin gibi aðlamýyor
karasal yüreðimde kýrsallaþýyor tüm umutlarým
martý leþleri getiriyor gagasýnda koca bir maviliði
her dalga da bir avuç beni götürüyor
haritalardan silinmiþ sýð denizlerin limanýna
okyanusta askýda kalmýþ cümlelerim
sahibi olmayan bir alfabem
salýna salýna sana geliyor bir þiþenin içinde
kýyýya vuracak rüzgarýn kuyruðuna takýlýyor
týpasý çýkmýþ göz çukurlarýmda soluklanmak
sahil boyu beliren bir cadde de demir atmak istiyor
izlerin merdiven baþlý sokaklarda yankýlanýyor
demirlerinden salýnarak kayýþýn
bir kaynak çapaðýnda kalan acýyan yanlarýn
acýsý beliriyor , inliyor saatin gece yarýsýnda
ah dediðin de , ah yar dediðim de
büzüþtürdüðün dudaklarýn kaçýyor
tam öpecekken seni.
kayýp bir ben çýkýyor merdivenlerden
evinizin sokaða açýlan penceresinin altýnda
kök salýyorum taþ kaldýrýmlara
gözüm kararýyor yukarý asýlmaktan
kayýp bir basamaktan düþerken
sen düþtüðüm yerden tutuver elimi
seni içimde korurken seni yok edecek olan hafýzam için feda oluyorum.
içimde haykýran aðlayan çocuða sahip çýk
çünkü ; O yar’dan korkar
yalnýzlýk abidesi