Biz

Adýmlarýma hem “dur” hem de “koþ” diyen yârim,
Irak ufuklarýn öteki yüzünde solmuþ
Karanfil kokulu hasretimsin
Mevzi saðanak gök gürültülerinin sevabý
Her iki küremde yeþeren o rayihasýz kýr çiçeklerimin
Muska misali koynumdasýn,
Adý günah bile olsa özleminin…

Kýymetini anladýðýmýzda susuzluðumuzun
Bakar dururuz uzayýp giden keçiyollarýna
Kuruyan nehrimizin yankýsýz yataklarýnda
Sarýlýr engin kollarýmýz sýmsýcak çamurlarýmýza
Islanýr ayaklarý
Balçýk ovalarý adýmlayan cýlýz ruhumuzun
Gözyaþlarýmýzýn yaðmurunda arýnýr
Doyasýya kanar bucaksýz yanýlgýlarýmýz, dupduru lülelerinde yokluðumuzun…

Düðümleriz hep özgür rüzgârlarýmýzýn kanatlarýný
Solgun sevgiler uçuþur onun yerine
Bir kez tadýna vardý mý mavilerin,
Bilirsin dönmez gerisin geriye
Evham, aðlarýnda çýrpýnýrken kör ilmeklerimizin
Gölgesi olur gökkuþaðý
Solgunlukla koldaþ buz beyazý hislerimizin…

Vursun caný sýkkýn, deli dolu dalgalar
Var olmayan sevdasýyla sellerinin
Göç ederken biz apar topar baþka mevsimlere
Öpsün bir tutam kýyýsýný
O kapkara izlerimizin…

Üç günlük bir kelebek aslýnda hislerimiz,
Hep mükemmel sandýðý çiçeklerin renginde gözlerimiz
Biz tecrübelerimizin öksüz çocuklarýný göz ardý ederek uzaklaþýrken Bizliðimizden
Zaman terk eder bu diyarlarý,
Gasp ederek umutlarýmýzýn son kalp atýþlarýný,
Keþke akýl edebilsek
Bohçamýzda kalan kýrýntýlarýmýzý tek tek saymayý…
Sosyal Medyada Paylaşın: