Amenna

Ne sen beni bildin
ne de ben seni
Bir avuç darý kadar deðildi
bu sevdanýn ederi…
Zerre idi kâinat,
Sahrasýnda yaðmurlar,
steplerinde yýldýzlar
kollarýnda ulvi lütuflarýn yeþerdiði…
Dahasý sendin
sönmüþ, kocamýþ þarkýlarýn esbab-ý mucibesi…

Sureta vasfýn ýþýltý;
Özlemsel bir yýldýzýn, kýrýntýlý gözlerinden
harici gazel;
uluorta, müþkülpesent edayla zikredilen…
Ki zikir; saman alevi,
Harman bereketli
savurganlýðýnýn gönenciyle
mütemadi dudaklarýndan dökülen…

Gri nazarlý bir gök süzülür
iki adýmlýk tecrit hanende boy veren,
narin kamçýlarýndan
fiske avazlarý duyulur,
susuz suskunluðumdan
kupkuru, asude dilimin
‘kem’ bilmez dualarýndan
firari;
bin yýl cüsseli, acýtan hatýralarýndan…

Korusa da varlýðýný ürkek anlamlar
saklanarak aðaç kovuklarýnda
özgürlüðü hayal eder oldular
mavi-beyaz gökyüzünden hiç gelmeyecek
erim rüzgârlarýný beklerken
‘menzile’ zengini,
býkkýn kanatlar…

Küstürmesin seni
tutku ile yaðmaladýðýn mevsimler,
devran yolundan döner,
getirirse tozlarýný bir gün zaman,
yeise ne gerek,
zaten senindir geridekiler…

Dirimim, imbatým, görümüm!
Koy ortasýna bir ‘saika’ düþümün,
sen gibi þiddetli gülsün
hýþmýn hiç tükenmesin
defnetsin hýnçlý yakarýþlarýn
daim akýbetini bu gidiþin…

Sanrým, istisnai gýybetim, sevecenim, vazgeçiþim,
bohçamda sakladýðým al rengim!
Çuha çiçeðinden umar bekler
‘Sen’ kokulu sensiz feragatim
tedhiþ ile hükmettiðin
dirliksiz mevsimlerinin bir çeperinde
yeþermeye cüret eden
aymaz yüreðim…

Seni mýrýldanmaya yeltendim,
sen olmayan sahte gülüþlerine
geliþlerine, gidiþlerine
‘ayaz ýþýðýnda zeytin silkelemeye’ niyetli
hoyrat heveslerine…

Tek zerrem, sebebim, mucibim, mazeretim!
Isýtan, aþkýmý uçarý yangýnlarýnda,
aklýmý azat ettiðini sansan da
tükenirim elbette
alazlarýnýn devasa kýskaçlarýnda,
fersiz korlu kederler býrakýrým ardýmda,
bakýnma bana,
kýtlaþan þevkinin ölgün yýllarýnda
Ki; ben sana…!

Kalp atýþlarýmý býraktým mýzýkçý fýrtýnalarýna…

‘Ne sen beni sevdin bilhassa’ ki; ben seni… korkma…! Amenna!
Sosyal Medyada Paylaşın: