Kıyı Kent

Kýyý kentin ýþýklarý söndüðünde,
Maviyi yok ederdi gün...
Siyah bir hüzün düþerdi geceye,
Acýlý bir þiir...
Þarký nakaratlarýnda ayný telden çalýnmýþ
Ayrý yitiriliþler diziliyordu karanlýklar boyu...
Yüz çizgilerine anlam veren o yaþanmýþlýklar,
Aynalarda nefret ve serzeniþ etkisi yaratýyordu.

Kýyý kentin sessizliðinde,
Kýyýya vuran ayrýlýklar...
Gecede piþmanlýklarýn fotoðrafýydý,
Kaybetmiþliðin aþinalýðý...
Bütün yüzler ayný acýnýn rengini taþýyordu.
Geceyi, geçmeyen zaman uzatýyordu.
Kayboluþlar varoluþlarý eksiltirken,
Ölümler büyüyordu sessizlikler boyu...

Kýyý kente henüz güneþ doðduðunda,
Gecede ölümü yaþayanlar, sessizce çekilirler köþelerine...
Hayat hiçbir þey olmamýþ gibi devam eder,
Yeni bir gece doðuncaya kadar...
Sosyal Medyada Paylaşın: